فارغ ز غم سود و زیانم کردی

آسوده زمحنت جهانم کردی

ای عشق ترا چه شکر گویم که چنانک

می‌خواستم آخر آن چنانم کردی

یارب ز هر آنچه جز تو بیزارم کن

بی مونس و بی رفیق و بی یارم کن

اول از خویش بی خبر ساز مرا

وانگاه ز خویشتن خبردارم کن

امروز میان شهر دیوانه منم

در دهر به دیوانگی افسانه منم

بیگانه ز آشنا و بیگانه منم

مردود در کعبه و بتخانه منم

آنان که ز جام عشق مدهوش شدند

از خاطر خویشتن فراموش شدند

از بهر شنیدن، همه تن گوش شدند

بستند لب از حدیث و خاموش شدند

گر ره به خدا جویی در گام نخست

نقش خودی از صفحهٔ جان باید شست

گم گشته ز تو گوهر مقصود تو خود

تا گم نشوی گم شده نتوانی جست

گر با تو بود کس همه عالم راهست

ور بی تو رود جهان سراسر چاه است

با خاک سر و چاک گریبان پیوست

آن دست که از دامن تو کوتاه است

ما بود نماینده نمودیم همه

نابود نمودار ز بودیم همه

مرآت جمال غیب مطلق گشته

آیینهٔ شاهد شهودیم همه

ای از تو همه پر و توخالی ز همه

بنموده جمال تو مثالی زهمه

تو عین خیال و از خیال این همه را

آری و برآوری خیالی ز همه

دلبر بسیار و دل نگه دار کم است

وز همدهی جمله جهان رنج و غم است

گر اهل دلی تو دل به دلداری ده

کو همدم هر دم تو و عین دم است

وحدت چه بود قاهر و کثرت مقهور

در هرچه نظر کنی بود حق منظور

در مظهر کثرت است وحدت قاهر

در مجمع وحدت است کثرت مقهور

حقا که علی امام مطلق باشد

حقیت او چو حق محقق باشد

آن کس که کند حق علی را انکار

از حق مگذر که منکر حق باشد

ای آنکه تویی شبان و عالم رمه شد

گفتار تو ختم گفته‌های همه شد

مانند کتاب حق که شد ختم به ناس

ابیات تو این کتاب را خاتمه شد