گردان گردان به بندگیت افتادم

آن دولت شد که گفتمی آزادم‌

بشتاب بعشق و نیز منشین در بند

بگذر تو ز عشق و عاشقی گامی چند

محنت همه در نهاد آب و گل ماست

پیش از دل و گل چه بود؟ آن حاصل ماست!

گفتم: چه نهم پیش دو زلف تو نثار

گر هیچ بنزد چاکر آیی یک بار

پیشت بنهم این جگر سوخته زار

کاید جگر سوخته با مشک بکار

امروز که ماه من مرا مهمان است

بخشیدن جان و دل مرا پیمانست‌

دل را خطری نیست، سخن در جانست

جان افشانم که روز جان افشانست

با خود ز پی تو جنگها دارم من

صد گونه ز عشق رنگها دارم من‌

اذا ما تمنّی النّاس روحا و راحة

تمنّیت ان القاک یا عزّ خالیا

روزی که مرا وصل تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

دردا و دریغا که از آن خاست و نشست

خاکیست مرا بر سر و بادیست بدست‌

مهر خود و یار مهربانت نرسد

این خواه گر آنکه این و آنت نرسد

با خود ز پی تو جنگها دارم من

صد گونه ز عشق رنگها دارم من‌

در عشق تو از ملامت بی‌خبران

بر جان و جگر خدنگها دارم من

گفتم که براز اوج برین شد بختم

وز ملک نهاده چون سلیمان تختم‌

اکنون که بمیزان خرد بر سختم

از بنگه دونیان کم آمد رختم‌

گفتی مگذر بکوی ما در مخمور

تا کشته نشی که خصم ما هست غیور

گویم سخنی بتا که باشم معذور

در کوی تو کشته به که از روی تو دور!

مال و زر و چیز رایگان باید باخت

چون کار بجان رسید جان باید باخت‌

چون شاد نباشم که خریدم بتنی

وصلی که هزار جان شیرین ارزد؟!

گر کافرم ای دوست مسلمانم کن!

مهجور توام بخوان و درمانم کن!

گر در خور آن نیم که رویت بینم

باری بسر کوی تو قربانم کن!

گر آب دهی نهال خود کاشته

ور پست کنی بنا خود افراشته‌

من بنده همانم که تو پنداشته

از دست میفکنم چو برداشته

گر جرم همه خلق کنم پاک بحل

در مملکتم چه کم شود مشتی گل‌

جانان ندهم ز دست تا جان ندهم

من جان بدهم ز دست و جانان ندهم!

اکنون باری بنقد دردی دارم

کان درد بصد هزار درمان ندهم!