چون حال دل من ز غمت گشت تباه

آویخت در آن زلف دل آشوب سیاه

ز آنسان که در آتش سقر اهل گناه

آرند به مار و کژدم از عجز پناه

با منعم خود برون منه پای ز راه

عصیان ولی نعم گناهست گناه

در منعم خود که او دواتست، چو کلک

بگشاد زبان او سیه گشت سیاه

ای بس که شکست و باز بستم توبه

فریاد همی کند ز دستم توبه

دیروز به توبه‌ای شکستم ساغر

امروز به ساغری شکستم توبه

ای دوست کجائی و کجائی که نئی؟

آخر تو کرائی و کرائی که نئی؟

بیگانگی تو با من افتاد ار نه

تو یار کدام آشنایی که نئی؟

چون چشم سیه بناز می‌گردانی

بر من غم دل دراز می‌گردانی

شوخی است عظیم نرگس بیمارت

خوش می‌گردد چو باز می‌گردانی

در معده خالی ندهد مل ذوقی

بی ساغر می‌ندارد از گل ذوقی

بی برگ و نوای عیش حاصل نشود

از برگ گل و نوای بلبل ذوقی

سوسن ز صبا یافت خط آزادی

ز آن کرد از آن به صد زبان آزادی

در پرده صبا دوش ندانم که چه گفت

با غنچه که غنچه بر شکفت از شادی

تا اسب مراد شه صفت می‌تازی

با حال من پیاده کی‌ پردازی؟

من با تو چو رخ راست روم لیکن تو

چون فیل و چو فرزین کج می تازی

دی دیده به دل گفت که چرا پر خونی؟

ز آن سلسله زلف چرا مجنونی؟

من دیده‌ام از برای او پر خونم

آخر تو ندیده‌ای، چرا پر خونی؟

ای دیده پی بلای دل می‌پوئی

در آب بلای دل، بلا می‌جوئی

خواهی که به اشک دیده دل پاک کنی

سودت ندهد که خون به خون می‌شوئی

می‌گفت عماد کاشی از نادانی

کامسال گرانی بود از بی نانی

تا بود وجود او گران بود همه

چون مرد کنون هست بدین ارزانی

زنجیر سر زلف چو می‌جنبانی

بر دامن ماه مشک می‌افشانی

چشم سیهت که شوخ می‌خوانندش

شوخ می‌رود چو باز می‌گردانی

گر زانکه بدین شاهدی و شیرینی

در خود نگری، بروز من بنشینی

منگر به جمال خویشتن، ور نگری

در آینه، هر چه بینی از خود بینی

ای دیده اگر هزار سیل انگیزی

خاک همه تبریز به خون آمیزی

از عهده ماتمش نیائی بیرون

بی فایده آب خود چرا می‌ریزی؟

ای ابر بهار خانه پرورده تست

ای خار درون غنچه خون کرده تست

ای غنچه عروس باغ در پرده تست

این باد صبا این همه آورده تست

قسم تو اگر مراد گر حرمان است،

حظ تو اگر درد و اگر درمان است،

از گردش آسمان بباید دانست

کونیز بحال خویش سرگردان است

در طیره‌ام از باد که آمد سویت

وز شانه که دست می‌زند در مویت

خود سایه که باشد که فتد در پیشت؟

خورشید که باشد که جهد در کویت؟

با مهر رخ تو بیش از این تابم نیست

وز دست خیالت هم شب خوابم نیست

از دیده به جای اشک از آن می‌ریزم

من خون جگر که در جگر آبم نیست

آتش ز دهان شمع دیشب می‌جست

ناگاه سپیده دم زبانش بشکست

سر رشته به پایان شد و تابش بنماند

روزش به شب آمد و بروزم بنشست

ما هم که رخش روشنی خور بگرفت

گرد خط او دامن کوثر بگرفت

دلها همه چاه زنخدان انداخت

و آنگه سر چاه را به عنبر بگرفت