مهری به لب خود زن اگر مرد مهی

گر نیکی، اگر بدی، که خاموش بِهی

خاموش حزین که از کلید سخنت

جز قفل دهان، نمی گشاید گرهی

هر دم ز تو عمر می کَنَد بیخ و بنی

جز وعده به فردا نشناسی سخنی

دیروز تو را که هست فردا، امروز

بنگر که چه کرده ای که فردا نکنی

سرتاسر آفاق، حزین گردیدی

وز دیدهٔ دید، دیدنی ها دیدی

اکنون خود را به کوی آزادان کش

تا چند اسیر بیمی و امّیدی

از عشق فتاده ام به منزلگاهی

کانجا نبود سوی برون شد، راهی

از غمزه هزار کشته دیدم، امّا

از یک دل خسته برنیامد آهی