تا عشق فکند در دلم تاب چو شمع

یک لمحه ندید دیده‌ام خواب چو شمع

فریاد ز مشرب سمندر زادم

زآتش رگ جان من خورد آب چو شمع

آسوده تویی چو سرو و سوسن در باغ

من سوخته ام به هجرت ای چشم و چراغ

داری دلی از فکر اسیران فارغ

دارم ز غم تو داغ دل بر سر داغ

چون عشق کشید تیغ هیجا ز غلاف

تسلیم فکند سر، که این گوی و مصاف

هرگز دلم از عشق نیامد به ستوه

سنگین نبود سایه سیمرغ به قاف

هرچند نوای آتشین دارد عشق

بشنو که حدیث دلنشین دارد عشق

سرمایه ده حیات دلها، نفسی

در سینه چو صبح راستین دارد عشق

صوفی که بود اساس کارش بر زرق

ژاژش به دهان، خاک سیاهش بر فرق

خضر ره اوا پای سست، در گام نخست

نوح دگران و خویش تا گردن غرق

چون لاله آتشین درین تیره مغاک

پیداست مرا داغ دل از سینهٔ چاک

فارغ ز خود، آسوده ز غیرم کردی

ای غیرت عشق، احسَنَ اللهُ جَزاک

میزان حقیم و امتحان و لَکَ لک ؟

تا باز نماییم گران را ز سبک

از ما نَرَمی چگونه، ای حیزِ خنک

ما بدرِ تمامیم و کتان تو تنک

گر نیست مرا طالع فیروز چه باک؟

ور طبع نگردد الفت آموز چه باک؟

باید چو ز همدمان بریدن پیوند

گر هم نفسی نباشد امروز چه باک؟

پختیم به کار خویش سودا، من و دل

شرمنده شدیم از تمنا من و دل

در عشق تو مانده ایم بی یار و دیار

تنها من و دل، خراب و رسوا من و دل

تا عشق تو گشت از ازل روزی دل

بربست میان را به غم اندوزی دل

درد تو کند مگر پرستاری جان

داغ تو کند مگر جگرسوزی دل

اندوه چو بیش شد گرفتم کم دل

دل ماتم من گرفت و من ماتم دل

امروز کجاست ور بود همدم دل؟

گفتن نتوان به غمگساران غم دل

جمعیت خویش را پریشان کردم

دل، بر سر جسم تیره ویران کردم

از کعبه تمام عمر دزدیدم خشت

تعمیر کلیسیای گبران کردم

از کام دل است بس که عریان دستم

کوتاه فتاده از گریبان دستم

از بس که گزیدهام به دندان غضب

خونین شده چون پنجهٔ مژگان دستم

آنم که به ملک نیستی سلطانم

با سامانم اگر چه بی سامانم

دیری ست چو آسیا درین کهنه سرا

سرگردانم که از چه سرگردانم

آنم که ز ذوق نیستی دلشادم

همواره خراب عشقم و آبادم

تو در طلب قبول عامی زاهد

من از طلب هر دو جهان آزادم

رخ، تازه به اشک ارغوانی دارم

از دولت عشق، کامرانی دارم

خون دل و اشک دیده و آه جگر

اینها همه از تو یار جانی دارم

یک چند، دل از آز هراسان کردیم

جمعیت خویش را پریشان کردیم

دیدیم که مشکل است سامان هوس

دشواریها به ترک، آسان کردیم

بشتاب دلا برگ سفر ساز کنیم

شاید در فیض بسته را باز کنیم

ما بلبل خوش صفیر عرشیم، بیا

زین تودهٔ خاک تیره، پرواز کنیم

بار خودی افکنم، سبکتاز روم

تا سایهٔ آن سرو سرافراز روم

سود از سفر خود نبود امّیدم

جز این که ره آمده را باز روم

داغ غم آن نگار مهوش دارم

چون شمع، تنی در آب و آتش دارم

الماس به زخم و نشترستان به جگر

با این همه شادم که دلی خوش دارم