وصف لب رنگین تو از دل جویم

در آرزوی زلف تو سنبل بویم

تا پر خون شد ز دیده چون گل رویم

وصف تو همه روز به بلبل گویم

ای‌ گوی زَنَخ سخن ز گویت ‌گویم

وی موی میان ز عشق مویت مویم

گر آب شوم‌ گذر به جویت جویم

ور سرو شوم به پیش رویت رویم

زرد است ز عشق خاکبیزی رویم

وین نادره را به هر کسی چون گویم

این طرفه که خاکبیز زر جوید و من

زر در کف و خاکبیز را می‌جویم

زرد است ز عشق خاک بیزی رویم

وین نادره را بهر کسی چون گویم

این طرفه که خاک بیز زر جوید و من

زر در کف و خاک بیز را می جویم

با دل همه شب حدیث تو میگویم

بوی تو من از باد سحر میجویم.

با دل همه شب حدیث تو میگویم

بوی تو ز هر باد سحر می‌جویم

دل دل طلبید از پی ره دلجویم

بدرود کنان کرد گذر در کویم

گفتم که ز راه راه و دل دل کم کن

بنگر که من آه آه و دل دل گویم

سبحان الله بعهد تو آن گویم

کز طلعت تو نبود خالی کویم

زین پیش جهان به روی من می دیدی

و اکنون چه شدت که می نبینی رویم

چندان که ز هر شیوه سخن میگویم

میننماید کنه معانی رویم

و امروز اگر چه عمر در علم گذشت

تقلید نخست روزه وا میجویم

تا جان دارم همچو فلک میپویم

وز درد وصال او سخن میگویم

آن چیز که کس نیافت آن میطلبم

آن چیز که گم نکردهام میجویم

چون گل یابم بوی تو زو میبویم

چون مه بینم روی تو زو میجویم

چون گوهر وصل تو به کس مینرسد

کم زان نبود تا که ازو میگویم

چون ما به هوای طبع و عادت گرویم

بی شرع ز عقل این سخن کی شنویم

چون عقل درین واقعه سرگردان است

آن اولی تر که از پی شرع رویم

اندر طلبت گرچه به سر می پویم

رخساره به خوناب جگر می شویم

چون در نگرم تو با منی من غلطم

سررشتهٔ خود جای دگر می جویم

غمگین غمگین به سوی تو می پویم

مسکین مسکین بر تن خود می مویم

پنهان پنهان روز و شبت می جویم

آسان آسان به ترک تو چون گویم

آن ماه که پرورده ی مهر اویم

دی گفت غزل مگو که من می گویم

گفتم چو حدیث زلف و خال تو رود

دانی که بگفتن غزل نیکویم

آنکس که به آب دیده‌اش میجویم

در جستن او روان چو آب جویم

امروز به گاه آمد و گفتا که سماع

نگذاشت که من دست نمازی شویم

بیگانه مگیرید مرا زین کویم

در کوی شما خانهٔ خود می‌جویم

دشمن نیم ارچند که دشمن رویم

اصلم ترکست اگرچه هندی گویم

رازیکه بگفتی ای بت بدخویم

واگو که من از لطف تو آن میجویم

چون گفت به گریه درشدم پس گفتا

وامیگویم خموش وامیگویم

من کاستهٔ وفای آن مه‌رویم

گر خواهد و گر نخواهد آن مه رویم

زو آب حیات ابدی میجویم

او آب حیات آمده و من جویم

بگذشت بر آب چشم همچون جویم

پنداشت کزو مرحمتی می‌جویم

من قصهٔ خویشتن بدو چون گویم؟

ترکست و به چوگان بزند چون گویم