تو لاله سُرخ و لؤلؤ مکنونی

من مجنونم تو لیلی مجنونی

تو مشتریان با بضاعت داری

با مشتریان بی بضاعت چونی

تولاله سرخ و لؤلؤ مکنونی

من مجنونم تو لیلی مجنونی

تو مشتریان بابضاعت داری

با مشتریان بی بضاعت چونی

تو لاله سرخ و لؤلؤ مکنونی

من مجنونم تو لیلی مجنونی

تو مشتریان با بضاعت داری

با مشتریان بی بضاعت چونی؟

تو لاله سرخ و لؤلؤ مکنونی

من مجنونم تولیلی مجنونی

تو مشتریان با بضاعت داری

با مشتریان بی بضاعت چونی

ای شاه نگویمت که چون گردونی

زیراکه به قدر و جاه از او افزونی

از قدر و محل همی ندانم چونی

گویی‌که ز وهم آدمی بیرونی

تو لاله سرخ و لؤلؤ مکنونی

من مجنونم تو لیلی مجنونی‌

تو مشتریان با بضاعت داری

با مشتریان بی‌بضاعت چونی‌

با چرخ مدور به جفا مقرونی

وز ماه منور به جمال افزونی

ای ماه مگر دایره گردونی

کز دایره مراد من بیرونی

گفتم که چونی مها خوشی محزونی

گفتا مه را کسی نپرسد چونی

چون باشد طلعت مه گردونی

تابان و لطیف و خوبی و موزونی

دی دیده به دل گفت که چرا پر خونی؟

ز آن سلسله زلف چرا مجنونی؟

من دیده‌ام از برای او پر خونم

آخر تو ندیده‌ای، چرا پر خونی؟

ای عور شده ز کسوت بیچونی

برحسن و جمال خوشتن مفتونی

فی الجمله اگرچونی،اگر بیچونی

در هر صفتی که بینمت موزونی

ای عشق که با هزار چون بی چونی

از هر چه گمان برند ازان بیرونی

هفتاد و دو ملت آنچه گفتند تو را

هستی همه و از همه هم افزونی

ایخواجه که از خلق بمال افزونی

وز کوکبه صد برابر گردونی

از دوش اگر نیفکنی بار زکوة

در خاک فرو روی اگر قارونی

ای دل به غم فراق دایم خونی

وی جان بامید وصل جانان چونی

شوقت همه روزه بیشتر میگردد

زان رو که بعشق هر زمان افزونی

ای وعده تو تمام بوقلمونی

یادآر از آن وعدهٔ در بیرونی

از آن همه ثروت وکیل آبادت

یک غاز به من نمی‌دهی ای کونی