تا دولت تو به گرد گردون گردد

گردون همه بر فال همایون‌ گردد

ور با تو ستاره‌ای دگرگون گردد

تیره شود و ز چرخ بیرون‌ گردد

ترسان نه از آنم که دلم خون گردد

یا در طلب تو حال من چون گردد

زان می ترسم که دل به زلفت باریست

یک تار ز زلف تو دگرگون گردد

گر اول کار، آتش افزون گردد

خاکستر بین که آخرش چون گردد

اوّل تن تو چو دل شود غرّه مباش

کاخر بینی کان همه دل خون گردد

خون دل من که هر دم افزون گردد

دریا دریا ز دیده بیرون گردد

وانگه که ز خاکِ تنِ من کوزه کنند

گر آب در آن کوزه کنی خون گردد

یا رب که اگر عشق تو افزون گردد

این عاقبت کار دلم چون گردد

عشق تو چو کیمیاست یک ذرّه ازو

بر دل نه که بر کوه نهی خون گردد

خون دل عاشقان چو جیحون گردد

عاشق چو کفی بر سر آن خون گردد

جسم تو چو آسیا و آبش عشق است

چون آب نباشد آسیا چون گردد

بی نام تو نقش سکه وارون گردد

بی یاد تو کام خطبه خوان خون گردد

زیبد که زبان خاطب الکن گردد

تا وضع زبان و دل دگرگون گردد

هر دم زدنی فلک دگرگون گردد

هر دون سخی ای و هر سخی دون گردد

زاندیشه آنک تا دگر چون گردد

دل در بر زیرکان همی خون گردد

نی طعم می است تا دگرگون گردد

نی خم که تهی شود چو وارون گردد

صد روزن اگر ببندی و بگشایی

کی پرتو خور ناقص و افزون گردد

چون کاسه می شکسته قانون گردد

کم ظرفان را بدگلی افزون گردد

کوزه شکم انباشتن ار فضلستی

خم بایستی همی فلاطون گردد