ای شعلهٔ طور طور پر نور از تو

وی مست به نیم جرعه منصور از تو

هر شیئ جهان جهان منشور از تو

من از تو و مست از تو و مخمور از تو

ای راحت سینه، سینه رنجور از تو

وی قبلهٔ دیده، دیده مهجور از تو

با دشمن من ساخته‌ای دور از من

با دوری تو سوخته‌ام دور از تو

گر نفس شود تمام مقهور از تو

عقلت گوید که چشم بد دور از تو

ور نجم هداش بر تو باشد باشی

آن بدر که خورشید برد نور از تو

ای شرم زده غنچهٔ مستور از تو

حیران و خجل نرگس مخمور از تو

گل با تو کجا برابری یارد کرد

کو رنگ ز مه دارد و مه نور از تو

ای شَرم‌زده غنچه‌ی مَستور از تو

حیران و خِجِل، نرگسِ مَخمور از تو

گُل با تو برابری کجا یارَد کرد؟

کـ‌او نور زِ مَه دارد و مَه نور از تو!

ای راحت سینه سینه رنجور از تو

وی قبله دیده دیده مهجور از تو

با دشمن من ساخته ای دوراز من

وزدروی تو سوخته ام دور از تو

ای خانه نه سپهر پرنور از تو

تا دور فتاده دل رنجور از تو

که دیده وطن سازد وکه سینه مقام

یعنی که در آب و آتشم دور از تو

ایخسته دلم همیشه رنجور از تو

روزم ز سیاهی شب دیجور از تو

بی‌شعله خس و خار نمی‌سوزد و من

از دوری تو در آتشم دور از تو

ماندم زجفای غیر مهجور از تو

دل خسته و ناتوان و رنجور از تو

هر کس زجفا کرد تو را دور از من

دور از تو چنان شود که من دور از تو

ای بنده طاعت تو مسرور از تو

در چشم و دل اهل صفا نور از تو

در چشمی و اصحاب نظر در طلبت

در جانی و این بی بصران دور از تو

ای نور سما و جلوه طور از تو

در چشم و دل و دماغ من نور از تو

نزدیکی و جز ذات تو مستور از تو

ای ستر و زوال و منقصت دور از تو