ای در صفت ذات تو حیران که و مه

وز هر دو جهان خدمت درگاه تو به

علت تو ستانی و شفا هم تو دهی

یا رب تو به فضل خویش بستان و بده

گر زانکه مرا فلک دهد مال فره

بگشایم ازین کار فرو بسته گره

ترکی بخرم که هر که بیند گوید

ای خاک تو از خون خریدار تو، به

با من چو گل شکفته باشی گه گه

گاهی باشی چو کارد با گوشت تبه

روزی همه آری کنی و روزی نه

یک ره صنما بنه مرا بریک ره

چون زور ملک چرخ درآورد به زه

از چرخ ملک بانگ برآورد که زه

خم داد ز شست تیز و برداشت گره

بگشاد گشاد او مسام دو زره

گفتی گله کرده‌ای ز من با که و مه

بهتان چنین بر من بیچاره منه

از تو به کسی گله نکردم بالله

گفتم که اگر نکوترم داری به

کسری که کمان عدل او کرد به زه

حاتم که ز کان به جود بگشاد گره

رستم که به گرز خود کردی چو زره

پیروز شه از هرسه درین هریک به

چون باز کنی ز زلف پرتاب گره

احسنت کند چرخ و فلک گوید زه

بر چشم جهانیان نگارا که و مه

هر روز نکوتری و هر ساعت به

دلدار به من گفت که می بر کف نه

داد دل خود ز آب انگور بده

گفتم که به ناز  نقل یا شفتالو

سیب زنخش گفت که شفتالو به

یاران جهان را همه از که تا مه

دیدیم به تحقیق در این دیه از ده

با همدگر اختلاط چون بند قبا

دارند ولی نیند خال ز گره

ای از پری و ماه نکوتر صد ره

دیوانهٔ تو پری و گمراه تو مه

از من چو پری هوش ربودی ناگه

مردم به کسی چنین کند؟ لا والله

ای شاه تو شیر می فکندی ره ره

اقبال همی کرد پیاپی زه زه

با خصمان شرط کن که روزی گه گه

از شیر پنج پنج ازیشان ده ده

از بند سخن لبم چو بگشاد گره

از خشم در ابروانش افتاد گره

بادست حدیث من واو آب لطیف

بر آب فتد ز جنبش باد گرده

چون دید که رکد غمزۀ خیره سته

بر قصد دلم کمان ابرو برزه

از پسته همی کرد اشارت که مزن

وز گوشۀ بادام همی گفت که ده

ای دوست مرا دمدمه بسیار مده

کاین دمدمه می‌خورد ز من هر که و مه

جان و سر تو که دم کنم پیش تو زه

کز دمدمهٔ گرم کنم آب کره

ما را نه ترنج از تو مرادست نه به

تو خود شکری پسته و بادام مده

گر نار ز پستان تو که باشد و مه

هرگز نبود به از زنخدان تو به

ترکم چو کمان ابروان کرد به زه

تیر مژه انداخت از آن بر که و مه

چون دید که موی خواهد آن ترک شکافت

هندو بچه زلف تو پوشید زره

در عالم تحقیق کسی یابد راه

کز وحدت کاینات باشد آگاه

سرگشته مباش و گرد هر کوی مگرد

معبود تو هر چه هست آنست اله

ای برده ضمیرت از مه و مهر فَرِه

وی گشته مطیعت زن و مرد و که و مه

چون تیر خدنگ در کمان پیوستی

می کرد کمان چرخ بر تیر تو زه

آنکو ز بنفشه بر گل افکنده زره

سیب زنخش بدست مشتاقان به

از عشق کمان ابرویت پیوسته

هر گه که گریبان بدرم گوید زه

ماهی که ببرد از مه و خورشید فَرِه

پرسید ز من که ای مطیعت که و مه

از فاعل و مفعول کدامین بهتر

گفتم که بنزد بنده مفعولُ به