تن کوبم و سرپیچم و بر روی زنم

آماده درد و رنج و اندوه منم

نه ریزم و نه گدازم و نه شکنم

فولاد رخ و سنگ سر و روی تنم

امروز در این حبس من آن ممتحنم

کز خواری کس گوش ندارد سخنم

در چندین سنگها در این که که منم

از بی سنگی گوز به دندان شکنم

از آمدنم فزود رنج بدنم

از بودن خود همیشه اندر محنم

وز بیم شدن باغم و درد حزنم

نه آمدن و نه بدن و نه شدنم

چندان نازست ز عشق با جان و تنم

گویا که تو عاشقی و معشوق منم

هر چند درآب دیده غرق است تنم

از آتش دل سوخت زبان در دهنم

با ذل غریبی و فراق وطنم

جز دمن من مباد از این سان که منم

هیچم همه تا با خود و با خویشتنم

هستم همه تا با خود و با جان و تنم

تا میماند از «من» من یک مویی

مویی نشود پدید چیزی که منم

گفتم که «چنان شیفتهٔ آن دهنم

کز تنگی او تنگدل و ممتحنم»

گفتا که «دهانِ تنگ من روزی تست»

سبحان اللّه چه تنگ روزی که منم!

شمع آمد و گفت: موسی جمع منم

اینک بنگر چو طشت آتش لگنم

همچون موسی ز مادر افتاده جدا

وانگاه بمانده آتشی در دهنم

شمع آمد و گفت: بر تن خویشتنم

دل میسوزد که سخت شد سوختنم

با هر که درین واقعه فریاد کنم

سر بُرَّد و آتشی نهد در دهنم

گفتی که بمه نگه کن انگار منم

روی توام آرزوست، مه را چکنم؟

مه چون تو کجا بود که در هر ماهی

یک شب چو رخت باشد و باقی چو تنم؟

در گوش تو گر جای نگیرد سخنم

ور غم نخوری بحالم ، ای سر و بنم

تا مردم اگر بزخم تیر سحری

مشکین زرۀ تو حلقه حلقه نکنم

امشب همه شب نشسته اندر حزنم

فردا بروم مناره را کارد زنم

خشم آلودست اگرچه با ماست صنم

در چاه رسیده‌ام ولی بی‌رسنم

فانی شدم و برید اجزای تنم

می‌چرخ که بر چرخ بد اول وطنم

مستند و خوشند و می‌پرستند همه

در عیب از این وحشت و زندان که منم

من یک جانم که صد هزار است تنم

چه جان و چه تن که هر دو هم خویشتنم

خود را به تکلف دگری ساخته‌ام

تا خوش باشد آن دیگری را که منم

من بندهٔ بالای تو شمشاد تنم

فرهاد تو شیرین دهن خوش سخنم

چشمم به دهان توست و گوشم به سخن

وز عشق لبت فهم سخن می‌نکنم

هر گه که نظر بر گل رویت فکنم

خواهم که چو نرگس مژه بر هم نزنم

ور بی‌تو میان ارغوان و سمنم

بنشینم و چون بنفشه سر برنکنم

این درد همیشه من دوا می ‌بینم

در قهر و جفا لطف و وفا می بینم

در صحن زمین به زیر نه سقف فلک

در هر چه نظر کنم خدا می‌ بینم

من بلبل تلخ عیش شیرین سخنم

شد تازه ز نوبهار داغ کهنم

چون برگ خزان رخم ز می گلگون کن

تا من بطپانچه روی خود سرخ کنم

مرغ چمن وصلم و چون اهرمنم

دل بتکده غم است و من برهمنم

با این دل تیره بخت آخر چکنم

روزی که سموم هجر سوزد بدنم

با آنکه پیاله گیر این بزم منم

ممتاز بلطف ساقی انجمنم

گیرد هر کس از کف ساقی جامی

گردد چو پیاله آب اندر دهنم