منکر بودم عشق بتان را یک چند

آن انکارم مرا بدین روز افکند

چون سایه دویدم ز پسش روزی چند

وز صحبت او بسایه او خرسند

امروز چو آفتاب معلومم شد

کو سایه برین کار نخواهد افکند

عشق تو کجا رسد بهر خویش پسند

ناکرده وجود خویش پیش تو سپند

عشق تو هماییست که چون پر بگشاد

سلطان کند او را که برو سایه فکند

جز صحبت عاشقان و مستان مپسند

دل در هوس قوم فرومایه مبند

هر طایفه‌ات بجانب خویش کشند

زاغت سوی ویرانه و طوطی سوی قند

در بندم از آن دو زلف بند اندر بند

در ناله‌ام از لبان قند اندر قند

هر وعدهٔ دیدار تو هیچ اندر هیچ

آخر غم هجران تو چند اندر چند

رفتم بدر خانهٔ آنخوش پیوند

بیرون آمد بنزد من خنداخند

اندر بر خود کشید نیکم چون قند

کای عاشق و ای عارف و ای دانشمند

ما می‌خواهیم و دیگران میخواهند

تا بخت کرا بود کرا راه دهند

ما زان غم او به بازی و خنداخند

عقل و ادب و هرچه بد از ما برکند

بر یاد رخ و قد تو ای سرو بلند

روی گل و پای سرو بوسم یکچند

گل چون تو برنجد و بگرداند روی

از جا برود سرو و ببرد پیوند

غصنی چو فروع شرع را سایه فکند

ببرید ز اصل شرک و بدعت پیوند

تا دوحه علم و شاخ فضلش بر داد

از باغ هدی بیخ ضلالت برکند

گر بر سر آتشم نشانی چو سپند

ور جمله تنم جداکنی بند از بند

خرسند شوم به این و آن و نشوم

هرگز به جدائی تو یک دم خرسند

پستم کردی به محنت ای چرخ بلند

تا چند به بند و حبسم آخر تا چند

شیرین طبعم ولی نباشم نی قند

کز بند به تنگ افتم و از تنگ به بند

گریانم از اندوه و عدو بر من چند

دشمن به مراد و دوستان اندر بند

ای دست اجل شدم به تیغت خرسند

بخرام و مرا بدین شماتت مپسند

ای شاه چگونه‌ای در آن خاک نژند

از تخت به تابوت چرائی خرسند

سوگند به فرق تو همی خوردم دی

وامروز همی خورم به خاکت سوگند

ای همچو سلیمانت سر و تاج بلند

بر مور ضعیف بار ماران مپسند

پائی که نیازردی ازو مور رواست

مجروح ز مار آهنین از در بند

در چشم من آمد آن سهی سرو بلند

بربود دلم ز دست و در پای افکند

این دیدهٔ شوخ می‌برد دل به کمند

خواهی که به کس دل ندهی دیده ببند

در خرقهٔ توبه آمدم روزی چند

چشمم به دهان واعظ و گوش به پند

ناگاه بدیدم آن سهی سرو بلند

وز یاد برفتم سخن دانشمند

گویند مرو در پی آن سرو بلند

انگشت‌نمای خلق بودن تا چند؟

بی‌فایده پندم مده ای دانشمند

من چون نروم؟ که می‌برندم به کمند

در چشم من آمد آن سهی سرو بلند

بربود دلم ز دست و در پای فکند

این دیده شوخ می کشد دل به کمند

خواهی که به کس دل ندهی دیده ببند

پند است خطاب مهتران آن گه بند

چون پند دهند و نشنوی بند نهند

ما را فلک از دوست اگر دور افکند

ور همچو بنات نعشمان ز هم بپراکند

صد شکر که بر رغم فلک بار دگر

گشتیم بهم چو عقد پروین پیوند