چون نرگش اگر زرت نباشد در کف

بر پای بایست همچو سوسن در صف

بگذر به چمن موسم گل جام به کف

تا رخ نهد آفتاب عیشت به شرف

بنگر تو به نرگس ار ندیدی که بود

پیرامن آفتاب پروین زده صف

ای ذات شریفت گهر دُرج شرف

بحری چو کفت جهان نیاورده بکف

گفتم که شریفتر خرد گفت خموش

سادات شریفند و معینست اشرف

ای قتل مرا کشیده مژگانت صف

هر تیری ازان جان مرا کرده هدف

جز آنکه دران ورطه شود عمر تلف

زان صف نتوان رفت برون هیچ طرف

صد شکر که خاک طینتم یافت شرف

افتاد مرا دامن اقبال بکف

هر کس که نظری ز شاه اقلیمی یافت

من فیض نظر یافتم از شاه نجف

علم و ادبست مایه عز و شرف

گوهر که نباشد چه گشاید ز صدف

تا فرصت کار هست بی کار مباش

مپسند که بیهوده شود عمر تلف

ای در ولایت ترا کعبه صدف

معراج تو دوش فخر عالم ز شرف

از مولدتو قبله عالم کعبه است

وز مرقد تست قبله کعبه نجف

ای عمر گرامی به ریا کرده تلف

دل را خبر از ذکر نه و سبحه به کف

آرایش ظاهر چه کنی آینه‌وار؟

رو باطنت آراسته گردان چو صدف

تو خواجه من منم کمین بنده تو

یک بار ز لطف

شد ماه سخن نهفته آذر ز کلف

د ررخامه نماند قدر و در نامه شرف

در کار سخن مکن دگر عمر تلف

یا چنگ بچنگ گیر، یا دف بر کف

چون نقطه تمام گشت و آمد به سخن

ظرفیست الف، نقطه در او چون مظروف

من نقطهٔ حرف بر سر حرف زدم

بگشاد در حرف و شدم بر سر حرف

ای خسرو ملک و دین شهنشاه نجف

ای رشته آفرینشت جمله بکف

جز مهر تو در جهان بسی گشت و نیافت

چیزی که صفی باو کند کسب شرف

هر روز گرفت خانهٔ کعبه شرف

از مولد شیر حق، شهنشاه نجف

جز ذات محمّدی نیامد به وجود

یکتا گهری چو ذات حیدر ز صدف

کردیم اگرچه عمر بیهوده تلف

جز نامهٔ معصیت نداریم بکف

از محشرمان هیچ غمی نیست که ما

هستیم غلام درگه شاه نجف