نوروز رسید و باز در طرف چمن

شد موسم جوش

گل آمد و عندلیب ازو در گلشن

آمد به خروش

مرغان همه نغمه‌سنج از عشرت و من

چون غنچه خموش

زخمم به جگر فزون ز مو جست به بحر

نه پنج و نه شش

ای رام ترا ابلق چرخ سرکش

از یمن شه عادل افریدون وش

شاهی که سرا سیمه شود زال فلک

چون رستم اگر پای نهد بر برش

این نامه مرسوله برش عرضه بدار

[...]

پس هر دو به کنج خلوتی بنشینیم

من ماتم خویش دارم او ماتم خویش

چون جلوهٔ آن جمال بیرون زتو نیست

پا در دامان و سر به جیب اندر کش

گاو از من و تو فراخ‌تر دارد چشم

خر از من و تو درازتر دارد گوش

محبوب جمال می‌نماید شب و روز

کو دیده که تا برخورد از دیدارش

خواهی که غریق بحر توحید شوی

مشنو منگر مگو میندیش مباش

ای خال تو هندوانه اندر آتش

وی چشم تو ترکانه و رویت مهوش

از من دو سه هندوانه گر بپذیری

گردم به غلامیت چه هندوی حبش

گر کند شود کند نهم بر پایش

ور تیز بود تیز دهم بر ریشش

امروز که گشته هر غمینی دلخوش

وز مقدم نوروز جهان مینووش

تبریک صمیمانه خود را طوفان

تقدیم کند به توده زحمتکش