هرگز بمراد من شبی روز نگشت

بر من نفسی بی غم و حسرت نگذشت

این رنگ شفق خون دل ریش منست

در طاس افق ریخته از زرّین طشت

اکنون که ز سبزه آسمانی شد دشت

وز سنبل ترناف زمین مشگین گشت

بر طارم پیروزه گوئی نرگس

طاسیست ززر نهاده در سیمین طشت

گردن بنهاده ام به هر نرم و درشت

بر رویم اگر تیغ کشد ندهم پشت

گفتا که به انگشت بکن دیده خویش

بر دیده خویشتن نهادم انگشت

خوش وقت بهار و سبزه و دامن کشت

با پسته دهن شکر لب حور سرشت

در باغ مراد ما چنین سرو نرست

بر خاک امید ما کس این دانه کشت

گل گرچه کشد سرزنش از خار درشت

رو با تو و بر درخت خود دارد پشت

با قد تو شاخ گل مگر دعوی کرد

کش گل به طپانچه می زند غنچه به مشت

از گشتن نادرست این چرخ درشت

بنگر که مرا چه سان به خاک آمد پشت

آن کز ویم این نقد حیات است به مشت

امروز به دست خود همی باید کشت

می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت

خاک همه را مستی عشق تو سرشت

معمور بود بشاهد و باده جهان

موعود بود به کوثر و حور بهشت

ای میوه سر درختی باغ بهشت

قد چو نهال تو درین باغ که کشت؟

گردون که بحسن صد هزارش یادست

تا روی تو دید جمله از دست بهشت

کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت

از بهر تماشاست چه زیبا و چه زشت

در دانه اگر طمع نکردی آدم

کی رانده شدی بخواری از باغ بهشت

ساقی قدحی که آنکه این خاک سرشت

خط بر سرِ ما به مستی و عشق نوشت

معمور بُوَد به شاهد و باده جهان

موعود بُوَد به کوثر و حور بهشت

ای ماه رخت چراغ هر حور سرشت

حسن تو صفای کعبه و شمع کنشت

مست تو عجب اگر بهوش آید باز

از نغمه هشت چنگ در هشت بهشت

از نغمه هشت چنگ در هشت بهشت

گل گرچه کشد سرزنش از خار درشت

رو با تو وبر درخت خود دارد پشت

با قد تو شاخ گل مگر دعوی کرد

کش گل بطپانچه میزند غنچه به مشت

گل گرچه کشد سرزنش از خار درشت

رو با تو وبر درخت خود دارد پشت

زیک زنگی همه همروی و هم پشت

گرایشان را زند کس بر لب انگشت

راهم ندهد سوی حرم زاهد زشت

راند ز کنشت راهب نیک سرشت

گر لذت خواریم بدانند، از رشک

هم آن کشد به کعبه، هم این به کنشت

روزی که قضا به مزرعهٔ قسمت کشت

خاکم ز حرم ببرد و در دیر سرشت

می خواست که در جواب ابنای کنشت

گویم لبیک چون بگوید خشت

عرفی من و دل نه خوب دانیم و نه زشت

هم خادم کعبه ایم و هم پیر کنشت

همدوش مصیبتیم و همزاد نشاط

همخوابهٔ دوزخیم و هم شیر بهشت

با معصیتم که کرده ای امن کنشت

با عاطفتت که می برد آب بهشت

دوزخ همه عافیت چو دلسوزی خصم

جنت همه زخم چون عشوهٔ زشت

آشی که به رشک افتدش آش بهشت

از آب حیاتش کف طباخ سرشت

گرم است بسی مگر که دهقان قضا

هیمه اش به دشت فرقت یار بکشت

چون قافله از وادی مجنون بگذشت

محمل سوی بیستون کشیدیم ز دشت

دیدیم که مرغ روح فرهاد هنوز

بر گرد بنای قصر شیرین می‌گشت