گفتم که: به رویت چه کنم؟ گفت: نظر

گفتم که: به کویت چه کنم؟ گفت: گذر

گفتم که: غمت چند خورم؟ گفت: مخور

گفتم: چه بُوَد چارهٔ من؟ گفت: سفر

بر روی توأم خسته ولی بسته جگر

بر حال من خسته دل انداز نظر

در بحر غمت غریق گشتم جانا

بر ساحل ذوقی ز منت نیست خبر

استاد در این کاسه چو بنمود هنر

بشکست از او قیمت صد کاسه زر

صد کاسه سر بر او، فتد از شوقش

خود جام جهان نماست این کاسه نگر

ای حسن تو در کل مظاهر ظاهر

وی چشم تو در جمله مناظر ناظر

از نور رخ و ظلمت زلفت دایم

قومی همه مومن اند و قومی کافر

ای دست نشان قلمت لؤلؤ تر

منشی فلک عبارتت را چاکر

بر بام فلک ز ماه می سازند

از بهر قلمدان تو ما شوره زر

یارب آن روی است یا قرص قمر

یارب آن لبهاست یا شهد و شکر

آن جوزگره نگر بصوف اخضر

چون سرو که او گوز کلاغ آرد بر

(دستار بزرگ و آن بر بوف بر آن)

( ماننده گنبدیست لقلق بر سر)

باریش بزرگ گفت دستاری سر

در زینت و تمکین ز توام من برتر

بر کرد زجیب فکر سر ریش و چه گفت

(بر بسته دگر باشد و بر رسته دگر)

دور از رخت ای سنگدل سیمینبر

لم یبق من الوجود عین و اثر

هر چند که تلخ و جان ستان باشد مرگ

والله نواک منه ادهی وامر

چشم تو که ریخت خون صد خسته جگر

در ماتمشان کبود پوشید مگر

نی نی غلطم که در گلستان رخت

یک جای دمید نرگس و نیلوفر

کس در حرم سفله ناپاک سیر

چون نان نبود نهفته از چشم بشر

از خانه او توقع نان بتر است

کز خانگیان توقع چیز دگر

کس در حرم سفله ناپاک سیر

چون نان نبود نهفته از چشم بشر

از خانه او توقع نان بتر است

کز خانگیان توقع چیز دگر

مه و خورشید روی ذره پرور

زانوار رخت شد سنگ گوهر

بقد و روی تو دیدیم در باغ

گل سرخ و سفید و سبز و عصفر

نسیمی از سر زلفت صبا برد

[...]

آورد پری از گل من باد خبر

دی گشت ز آب دیده صد نرگس تر

امروز در آتشم چو گلنار ز غم

فردا که دمد لاله ز خاکم بنگر

زنهار بغیبت از کسی نام مبر

آن زنده که نیست در میان مرده شمر

شرمت نبود که مرده گیری بزبان

غیبت بگذار و همچو سگ مرده مخور

ای قطره آب از منی و ما بگذر

بنگر که شدی از چه ممر در چه ممر

محبوس کجا شدی چو خونها خوردی

و آخر بچه شکل آمدی باز بدر

جود تو دهد ز رحمت و لطف خبر

لطفت نکند ز رحمت وجود گذر

پیوسته رهی قصه لطف تو کند

کز غصه رهد بیمن لطف تو مگر

ای کز تو نه دل گزیر دارد نه گذر

غیر از تو دو عالمم نیاید به نظر

گفتی ک مرا به بهشت جنت مفروش

هست این سخنم ز هشت شمشیر بتر

پیوسته مرا فلک جگر خون دارد

در سیر و سفر