چرخ استر توسن جل سبز اندر بر

خاقانی ازین توسن بد دست حذر

در ماه نو و ستارگانش منگر

کن حلقهٔ فرج اوست وین ساخت به زر

خاقانی را آنکه بود سلطان هنر

چون شمع بسی نشست بر کرسی زر

اکنون چو چراغ است به کشتن درخور

بر نطع نشسته اشک ریزان در بر

گفتم به دل ار چو نی ببرندم سر

ننشینم تا نخایم آن شکر تر

پیش شکر از پر مگس ساخت سپر

گفت ار مگسی هم ننشینی به شکر

دوش آن بت زرین کمر سیمین بر

می کرد نیاز بر من از پسته شکر

رومی به چه تا زاد ترا یک مادر

می داد مرا در آب خشک آتش تر

در مجلس خسرو همایون اختر

آن طرفگی لاله سر مست نگر

هم خال و رخست و هم ندیم ساقی

هم مجمر و عود هم گلاب و شکر

بر خاک تو چون بنفشهام سر در بر

بیبرگ گلت چو حلقه ماندم بر در

گر از سر خاک تو بگردانم روی

بادا ز سر خاک تو خاکم بر سر

این گنبد خاکستری پر اخگر

گه در خونم کشید و گه خاکستر

از غصهٔ آن کزو نمییافت خبر

از سر میشد به پای و از پای به سر

جانا! ز همه جهان نشستم برتر

سربازان را چو دیده هستم در خور

در باز کن و ببین که هستم بر در

وز دستِ سرِ زلفِ تو دستم بر سر

شمع آمد و گفت: عزّت من بنگر:

در زیر نهاده شمعدان طشتی زر

چون گوهر شبچراغم آمد آتش

افتاد ازان طشت چو گوهر با سر

دل گفت که هان چگونه ای ای کافر

هین یافتی ای حرام روزی در بر؟

صدری که چو بدر کرد عالم انور

بگذشت وی از نُه فلک و هفت اختر

زین عالم شش جهت برآمد برتر

از فضل خدا تاج لعمرک بر سر

گر زانک تو را هست ز تحقیق خبر

جز بر سر پول شرع مپسند گذر

در صومعه چون تو بوی معنی یابی

پس نام خرابات ادب نیست، مبر

پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر

تا خوار نگردی طمع از خلق ببُر

ورزانک به دریای طمع گشتی غرق

خواهی همه خاک باش و خواهی همه دُر

اندیشهٔ مرگت زچه بگداخت جگر

طبّ تو مزاج مرگ نشناخت مگر

انگار که نطفه ای نینداخت پدر

پندار که گلخنی نپرداخت قدَر

پیش رخ و زلف تو چه مشک و چه قمر

پیش لب لعل تو چه شهد و چه شکر

خاصَه که دمید بر لب چشمهٔ نوش

از سبزه نباتی زشکر شیرین تر

ای شب تو ره وصل سحرگه مَسپَر

وای صبح تو امشبی به شب در منگر

ای شب تو بگفتی که منم پردهٔ وصل

وز پرده برون میای واین پرده مَدَر

آن کس که برای فقر بربست کمر

در خویش بیاسود چو در آب شکر

کس را چه بود ز درد آن مرد خبر

هم درد دگر باشد و هم کاسه دگر

ای باد اگر گذر کنی بر صرصر

از من سخن[ی] به یار سیمین بربر

کاو گفت تو را که ای بت حیلت گر

گر هست غمت پس غم من بهتر خور

ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر

در خدمت تو صف زده در یکدیگر

نا راست سری بزرگ سایه گستر

او را سر جمله گردنان در چنبر

مانند دو چشمیم من و آن دلبر

در نیک و بد زمانه با هم یاور

هر شب تا روز خفته با یکدیگر

یک روز ندیده یکدگر را بنظر