هر دل که درو سوز محبت باشد

زنهار جدا مبین دمش از دم یار

گر پرسندم کز پی چندین تک و پوی

از یار چه یافتی چه گویم آخر

در کار شکست این تنِ چون سوزن

دردا که نیافتیم سر رشتهٔ کار

گر هیچ اثر بماند از من به جهان

تأخیر روا مدار و آن نیز ببر

مهر تو که نور مهر و مه سایهٔ اوست

من دارم و من گر آسمان دارد مهر

کی مدح تو ز آب بحر بتوان بنگاشت

هر قطرهٔ بحر گر شود بحر دگر

در مظهر کثرت است وحدت قاهر

در مجمع وحدت است کثرت مقهور

ای وصل تو از ملک سلیمان خوشتر

دادم ز برای تو یکی انگشتر

از حلقه او حال دل من بشناس

وز گوهر او لعل لب خود بنگر

آن سرداری که لطف کرد آن دلبر

شد زینت اندامم و پیرایه بر

تا دید فلک شمسه او را گفتا

خورشید به بین زد از گریبانش سر

ای ترک بدیع و دلبر سیمین بر

دادم ز برایت ارمغان نیلوفر

از خط تو و روی منش هست نشان

وز تاب من و زلف تواش هست خبر

ای برده گرو عارضت از قرص قمر

این قرص بگیر و در صفاتش بنگر

چون روی تو قرص و چون دلت سخت بود

مانند لبت چاشنی آرد به شکر

دانا آن شد که پخته سازد و نیکو

خامی گفتار خویش و زشتی کردار

شد نیمی عمر در خرافات هدر

وندر حیرت گذشت یک نیم دگر

و امروز به چنگ لا الهیم اندر

ز الله مگر به مرگ یابیم خبر

با رحمت خود اسیر زحمت زارع

از مالک جور

زان داده دو شانه‌ات خدای اکبر

تا بار پدر کشتی و بار مادر

گر این دو نباشند رضا از تو مجوی

اندر دو جهان رضای خود از داور