غم عاشق سینهٔ بلاپرورِ ماست

خون در دل آرزو ز چشم ِ تر ماست

هان غیر، اگر حریف مایی پیش آی

که‌الماس بجای باده در ساغر ماست

زانجا که جمال و حسن آن دلبر ماست

ما در خور او نه‌ایم او در خور ماست‌

زآن جان و جهان تا هوس[ی] در سر ماست

این عقل عقیله از کجا درخور ماست

مادام که خاک در او افسر ماست

سلطان همه جهان گدای در ماست

زین گونه که طبع سرکش دلبر ماست

اومید وصال تو نه اندر خور ماست

درد دل ما هست امیدی نه کاه

سودای محال است که اندر سرِماست

او پاک شده است و خام ار در حرم است

در کیسه بدان رود که نقد درم است

قلاب نشاید که شود با او یار

از ضد بجهد یکی اگر محترم است

دل در بَرِ هر که هست، از دلبر ماست

هر جا جهَد این برق، از آنْ گوهر ماست

هر زر که در او مُهر اَلَست است و بَلیٰ

در هر کانی که هست آن زر، زر ماست

عشقی نه به اندازهٔ ما در سر ماست

و این طرفه که بار ما فزون از خر ماست

آنجا که جمال و حسن آن دلبر ماست

ما در خور او نه‌ایم و او درخور ماست

ماهی که هنوز در دل فاخر ماست

با آن بم و طنبور که در خاطر ماست

از دیدن آن خود دل ما گشته ملول

هم هوئی و گنبدش که او ناظر ماست

دریای محیط جرعهٔ ساغر ماست

عالم به تمام گوشهٔ کشور ماست

ما از سر زلف خویش سودا زده ایم

خوش سودائی که دائما بر سر ماست

دریای محیط جرعهٔ ساغر ماست

عالم به تمام گوشهٔ کشور ماست

ما از سر زلف خویش سودا زده‌ایم

خوش سودایی که دائماً در سر ماست

تاجی ز خیال وصل تو در سرماست

پیراهن درد هجر تو در برماست

از لوح رخت حروف عالم خوانم

مرآت رخ توزان سبب دفتر ماست

این تکیه که رشک گلستان ارم است

مانند حرم مکرم و محترم است

بگریز در آن از ستم چرخ که صید

از هر خطر ایمن است تا در حرم است

معشوق، خدا جاذبه اش رهبر ماست

شاهد، دل آگه است و چشم تر ماست

هر دم به خیال دوست پرواز کنم

بالله که شوق [و] ذوق بال [و] پر ماست

کوی تو، که رشک گلستان ارم است

تا هست در آن مرغ دلم، محترم است

بیرون چو رود، سزاست خون ریختنش؛

تا در حرم است صید، صید حرم است!!