افسوس که آتشم ببیهوده فسرد

وین جام لبالبم رسیدست بدرد

کوشم که کنم دگر چراغی روشن

ترسم که چو برفروزمش باید مرد

می بارم اشک سرخ بر چهره ی زرد

باشد که دلت نرم شود زین غم و درد

حال من دل خسته چه پرسی که مرا

پولاد به آب نرم می باید کرد

کلب آن نان دگر را نیز خورد

پس روان گردید از دنبال مرد

جادوئی ها را همه یک لقمه کرد

یک جهان پر شب بد، آن را روز خورد

می بارم اشک سرخ بر چهره ی زرد

باشد که دلت نرم شود زین غم و درد

می بارم اشک سرخ بر چهره ی زرد

باشد که دلت نرم شود زین غم و درد

رفتم به جنازهٔ یک تن که فسرد

صد سال ز باغ عیش گل چید و بمرد

گفتم چه برون برد از این باغ و بهار

گفتا دل پر خون که تو هم خواهی برد

بر ساغر من که عشق از او نشأه برد

حد نیست کسی را که به دعوی نگرد

از جرعهٔ خویش اگر به خاک افشانم

دریای محیط از او به کشنی گذرد

آن می که دلش به صد تمنا می‌خورد

در میکده نی صاف از آن ماند نه درد

آن حسن که دل ز دست مجنون می‌برد

سوگند به جان غم که با مجنون مرد

نی از گریه است ضعف چشمم نه زدرد

این پرده بروی کار هجران آورد

هر خانه که صاحبش سفر کرد از آن

ناچار در آن غبار بنشیند و گرد

کو ساقی، تا ره مروت سپرد

یک جام می آرد، غم ما را ببرد

زاهد چه مذاق خیره ای داشته است

نزدیک شده دختر رز را بخورد

هجر تو برآورد ز امیدم گرد

از غیر مپرس، از دلم پرس این درد

زین حادثه، خوش‌نشین ده را چه خبر؟

دهقان داند که سیل با کشت چه کرد

در وادی عشق، مرد می‌باید، مرد

زین لاشه‌سواران چه برآرد دل گرد

شوری و ز خویش رفتنی در کارست

این راه به پای عقل نتوان طی کرد

ای آنکه همیشه در پی خوابی و خورد

پا در زد و خوردی از برای زد و برد

ننگت بادا،اگر چنین خواهی زیست

خاکت بر سر، اگر چنین خواهی مرد

گه در غم پوششی و، گه در غم خورد

گویا نشنیده‌ای که می‌باید مرد

تا چند غم زندگی خویش خوری؟

گاهی غم مرگ نیز می‌باید خورد!

جویا دیدی که آن نگار بی درد

هرگز به محبت دل ما شاد نکرد

گرمی ز دل سخت بتان چشم مدار

زنهار مکوب بیش ازین آهن سرد

با آنکه فتاده ام به راهش چون گرد

یکبار به سهو هم مرا یاد نکرد

هی هی چه بلا شوخ دل آزار است او

الله چه بی مروت است آن بی درد

فریاد و فغان ز جور نفس بی درد

نامرد بمن چه دشمنیها که نکرد

بر روی ز بس غبار خجلت دارم

گردد چون رنگ بر رخم خیزد گرد

غم بیحد و درد بیشمار و من فرد

یارب چکنم که صبر نتوانم کرد

یا درد باندازه طاقت بفرست

یا حوصله‌ای بده باندازه درد

از فقد شعیرم اسب و استر همه مرد

ور هست زری به شعر بایست شمرد

وین بار گران که بستم این جان از شعر

احمال سفر به دوش خود باید برد