تب خاله مرا نمود معشوقه ز ناز

هر دم به لبان سرخش انگشت فراز

چون کودک شیرخواره از حرص وز آز

انگشت همی مزم به شبهای دراز

شمع است رخ خوب تو پروانه طِراز

سودات مفرح است دیوانه فراز

در عشق تو زآن نای مرا نیست که هست

شب کوته و تو ملول و افسانه دراز

نی چارهٔ آنکه با تو باشم همراز

نی زهرهٔ آنکه بی‌تو پردازم راز

کارم ز تو البته نمیگردد ساز

کار من بیچاره حدیثی است دراز

بس شب که به روز بردم، ای شمع طراز

باشد که شبی روز کنم با تو به راز

شد بی‌شب زلف و روز رخسار تو باز

روزم چو شب زلف تو تاریک و دراز

در جستن دوستی که باشد دمساز

عمری چپ و راست گشتم و شیب و فراز

پیدا و نهان بیازمودم همه را

جز سایه خود نیافتم محرم راز

دی گفت بدستار بزرگی بزاز

در چارسوی رخت مزاد شیراز

داری برکی خوب رها کن مندیل

( در عیش خوش آویز نه در عمر دراز)

زین پیش رهی بود ز بغداد نیاز

موصل به حریم وصل آن کعبه راز

داریم ز شاه همدان چشم که باز

ایمن شود از حرامی آن راه دراز

شب بیتو چو باشم، سحرم ناید باز

ور با تو نشینم، رسدم صبح فراز

در حیرتم از کار شب خود، کآن شب

چون با تو بود کوته و، چون بی تو دراز؟!