تا بر سر من قیامت عشق رسید

چشمم اثر سلامت عشق ندید

از بس که دلم غرامت عشق کشید

شد بر دو رخم علامت عشق پدید

دی گفت صبا که گل بنزدیک رسید

باور کردم که رنگ آن بود پدید

زیرا که چو چشمهای نرگس می جست

می دانستم که روی گل خواهد دید

معشوقه بچشم دیگران نتوان دید

جانان مرا بچشم من بایددید

نام صنمی که مثل او دیده ندید

صادست ولی در اول قلب جدید

از سوزش سودای تو ای شاه فرید

دارم دل ریش را نمکسود قدید

هرچند بود جدید را ذوق دگر

ما را ز قدید تو بود ذوق جدید

ای آن که هوس دکانی از بهر تو چید

بر حال دلت چه گریه، باید خندید

هر نقش که دیدی، به دلت صورت بست

یک چشم و هزار مردم چشم که دید؟

هرچند که ذات حق نهان است ز دید

در خویش خدای خویش را بتوان دید

گر خانه دل تهی شود از اغیار

منزلگه یار می‌شود بی تردید