گر بنده کنی به لطف آزادی را

به زانکه هزار بنده آزاد کنی

از معنی کون چونکه آگاه شدیم

شد جمله جهان صورتِ آگاهی ما

درهم شکنی کاسهٔ صد کسری را

تا دستهٔ کوزهٔ گدایی سازی

مامست محبتیم و تو مستِ غرور

فرق است ز مستی تو تا مستیِ ما

زنهار زکس وفا مجویید که من

دیدم همه را و آزمودم همه را

بر این منگر که باده در دست من است

بر آنکه دهد به دستم بخشا

دی یارم رفت و شد رقیبش ز قفا

دردا که نداشت آگهی از دل ما

از فکرت همراهی آن دیو و پری

مشکل اگر امروز کشم تا فردا

گویند «وفایی» که علی نیست خدا

او نیست خدا و از خدا نیست جدا

در، دایره ی وجود یکتاست علی

یکتاست از آنکه پیش یکتاست دوتا

هستی نبود سزای کس غیر خدا

او هستی محض و ما سوا هست نما

در هستی ما شروط هستی نایاب

در هستی حق کمال هستی پیدا

ای سرور دین خسرو اقلیم رضا

سلطان خراسان و غریب الغربا

در شان تو این بس که رضا در اعداد

یکسان شده با هزار و یک نام خدا

شد صبح‌، نه پروانه به جا بود و نه شمع

ناگاه صبا

دانی که بود سپیدرو نیک‌عمل

پیش رفقا؟

یا کیست سیه‌نام در انظار ملل

از حب طلا؟

وان محتشمی که می‌خورد شیر و عسل

بی‌محنت پا

ای لطف تو بگشوده بمن باب عطا

ناگفته و گفته حاجتم کرده روا

حاجات دگر کنون مرا در نظر است

بنمای روا به حرمت آل عبا

با شانه شبی بگفتم ای عقده گشا

چون شد که شدی ز قید آن طره رها

گفتا که به کار غیرهمت کردم

یعنی که گره گشودم از کار صبا