تا روی تو دیدیم یقین شد ما را

بر قدرت ذات خالق ارض [و] سما

از روی تو می توان به معنی پی برد

«سیماهم فی وجوهمم» گفت خدا

عالم دریا حباب آن دریا ما

موجش طوفان کناره اش ناپیدا

ما می دانیم تا چها می گذرد

ای بی خبران هر نفس از ما بر ما

شد جمع چو این طرفه کتاب زیبا

دستان و هنر را خطر افزود و صفا

تاریخ نگاشت کلک اسمعیلش

دیوان دلاویز نکوی یغما

برداشته‌ام دو دست از بهر دعا

ای شاه دو عالم بنگر سوی گدا

دادی بمن اذن ذکر نامت از لطف

‌‌ورنه تو کجا و من بی رتبه کجا

گر وصل تو بار دگرم دست دهد

در هر دو جهان بس است منظور مرا»

عارف بود آنکه خویش را کرد فنا

اثبات نمود ذات حق را به بقا

صوفی است کسی که خویش را کرد ثبوت

دریافت به خود جمله صفات و اسما

ذوق لب میگون تو آورده برون

از صومعه بایزید بسطامی را

القصه به صد کرشمه و ناز مرا

عاشق کردی و سر به صحرا دادی

از مردمک دیده بباید آموخت

دیدن همه کس را و ندیدن خود را

آگاه شدم تمام دیدم غفلت

بیدار شدم به خواب دیدم خود را

عارف بود آنکه خویش را کرد فنا

اثبات نمود ذات حق را به بقا

صوفی است کسی که خویش را کرد ثبوت

دریافت به خود جمله صفات و اسما

هرچند تو او را نتوانی دیدن

او بتواند به تو نمودن خود را

زان رو خودبین به خود اسیر است که حق

در صورت او به او نماید خود را

ای آمده در شورگه او کو او کو

این کیست که کرده گرم بازار ترا

حق بینش و آیینه و شخصند همه

ایشان در حق و حق در ایشان پیدا

بی حکمت نیست هرچه از ما سر زد

مأمورهٔ اوست نفس امارهٔ ما

شمع است نمایندهٔ کس در شب تار

هر چند که خود ساخته باشد آن را

چندی دیدی نتیجهٔ صحبت غیر

یک بار ببین نتیجهٔ صحبت ما

تا چند چو چشم ای گرامی شب و روز

عالم به تو بینیم و نبینیم ترا