در خانه دلم تنگ شد از تنهائی

رفتم بچمن چو بلبل شیدائی

چون دید مرا سرو، سری جنبانید

یعنی؛ به چه دل‌خوشی ببستان آئی؟!

ای شب مگر آن زلف سمن فرسائی

زینسان که شدی بر رخ او سودائی

وی چشمه ی خورشید مگر عین زری

زان روی که از سنگ برون می آئی

چون رخ بنمودی ای بت یغمائی

گشتم چو شکنج طره ات سودائی

در آینه ی روی تو دیدم گفتم

سبحان الله هم بدین زیبائی

مانند فلک نیست جهان فرسایی

هردم کند اندیشه و هر شب رایی

بر چرخ فلک دل منه ای یار از آنک

چون دلبر بی وفاست هر شب جایی

چون رای بلند تو نباشد رایی

مثل رخ خوب تو جهان آرایی

جز درگه تو نیست مرا ملجایی

چون بنده تو را بسیست در هر جایی

دل بستدی از من که کنی دارایی

یا گلشن وصل را شبی آرایی

بردی و به دست غم سپردی زنهار

تا دل دگر از دست کسی نربایی

از کلبه احزان چو برون فرمایی

وآنگه غم از این دلم مگر بزدایی

افتاده گره به کار من از سر لطف

باشد که گره ز کار من بگشایی

از آتش عشق تو شدم شیدایی

ای روشنی دیده هر بینایی

هرجا نگرم جمال تو می بینم

ای دوست،از آن سبب شدم هر جایی

گر تیر به جانب فلک بگشایی

شب خال سیه از رخ مه بربایی

از تیر تو خصم تو کمان پشت شود

گر پشت کمان خود برو بنمایی

من گرچه نمیزنم دم از دانایی

صاحبنظرم بدیده بینایی

عیش و مزه جهان چشیدم همه عمر

در هیچ نبود لذت تنهایی

اهلی بدر آ ز گوشه تنهایی

می نوش و بعیش کوش اگر دانایی

در دنیی اگر ز عیش دنیا دوری

دنیا چکنی چکاره دنیایی؟

هرگز نکند فلک بکس پروایی

رحمی نکند بعاشق شیدایی

بار تو کوه را در آن یارا نیست

کرده ست رقم بنام بی یارایی

ای در دل هر ذره ز تو سودائی

از مهر جمال تو جهان شیدائی

مست از می وصل تو چنانم که دگر

از هستی خویش نیستم پروائی

ای خامه ورق چون به مداد آرائی

آرای به مدح ملک بطحائی

شاهی که کند در صفت نور رخش

هر بیضه‌ای از زاغ قلم بیضائی

در خانه دلم گرفت از تنهائی

رفتم به چمن چو بلبل شیدائی

چون دید مرا سر و سهی سر جنباند

یعنی به چه دلخوشی به بستان آئی

در خانه دلم گرفت از تنهائی

رفتم به چمن چو بلبل شیدائی

ای غم که مسافر جهان پیمایی

ای تازه نهال چمن رعنایی

گر حال فصیحی از تو پرسند بگوی

در صحبت خلق مرد از تنهایی

ای خاک در تو سرمه بینائی

افسوس که بعد از این جهان پیمائی

لشکر همه در شهر فرود آمد و من

در خانه زین بماندم از بیجائی

من کرده ام از هر مژده یی دریایی

او ساخته بزم غیر را مأوایی

از بخت بد من است این ورنه کسی

طوفان جائی ندید و دریا جایی

ای نسخهٔ اصل خوبی و رعنائی

سر چشمهٔ آبروی هر زیبائی

روشن بود از جمال تو هر دو جهان

پنهانی تو ز غایت پیدائی

ای حسن تو مجموعهٔ هر نیکوئی

[...]