حاشا که شود سینهٔ عاشق غمناک

یا از جز عشق دامنش گردد چاک

حاشا که بخفت عاشقی اندر خاک

پاکست و کجا رود در آن عالم پاک

ای روی تو هفت مصحف صانع پاک

زین هفت مصور شده آن هفت افلاک

در عالم اعلی بنگر تا حد خاک

جز سی و دو نیست گر تو را هست ادراک

هر روز روم سوی گلستان غمناک

چون غنچه گریبان صبوری زده چاک

باشد که بگوید گل نورسته ز گل

با من خبری زان گل نورفته به خاک

ای لاله دلسوخته دامن چاک

داری رخی از داغ درون آتشناک

از خاک ز نو برآمدی چیست خبر

زان گل که به تازگی فرو رفته به خاک

شد فصل بهار و گشتم از غصه هلاک

دارم جگری کباب و چشمی نمناک

گلها همه سر ز خاک بیرون کردند

الا گل من که سر فرو برد به خاک

در دیر مغان مغبچگان چالاک

کردند مرا به باده مست و بی باک

مخموریم افکند چو بر خاک هلاک

وانگه نگرفتند به می خرقه چاک

هر سبزه تر که سر زدست از دل خاک

نوک مژه ایست از تحسر نمناک

گویا که شده خاک اسیران زمین

گریان ز غمی که دیده اند از افلاک

چون دور کنم رقیب رازان ناپاک

از الفت دیگریم سازد غمناک

ماننده گل که گر نسیم سحرش

از خار جدا کند نشیند با خاک

خوش نیست حقیقت و مجاز از هم پاک

این هردو به هم خوشند تا وقت هلاک

معنی نکند نشو و نما بی صورت

هر دانه ز پوست می‌نهد ریشه به خاک

بس تجربه کردیم درین عالم خاک

نیکان، نیکی کنند تا وقت هلاک

بد سر نزند ز نیک طینت هرگز

آری اصل نهال می‌باید پاک

آن را که رسد کدورتی از افلاک

گر مصدر فیض است، ندارد زان باک

هر دل که غباری بودش خالی نیست

دهقان نکند دانه بی‌مغز به خاک

ای کاوردت ز نطفه‌ای ایزد پاک

وآخر دهدت جا به یکی تیره مغاک

می‌نوش و بزی شاد که بس چون من و تو

پیدا شد از آب و گشت پنهان در خاک

چون لاله آتشین درین تیره مغاک

پیداست مرا داغ دل از سینهٔ چاک

فارغ ز خود، آسوده ز غیرم کردی

ای غیرت عشق، احسَنَ اللهُ جَزاک

عسلی بکن و ساز ز خود دغدغه پاک

پس جامه بتن همچو کفن میکن چاک

گر رسم و ره منزل من میپرسی

مردن بودم رسم و کفن در دل خاک

گفتی که به مشت هاک من بعد هلاک

غفران بارد به عهد خود ایزد پاک

خاک است آری در خور بخشایش لیک

...تو کان آتشی نی کف خاک

حاشا نه ز خود شرم و نه از یزدان باک

زآلایش من در گذر ای ایزد پاک

خاک ار یازد دست تمنا بر عرش

عرش ار ساید روی شفاعت بر خاک

ای ذات تو ز اغراض و صفات آمده پاک

کوتاه ز دامان تو دست ادراک

‌‌در هرچه نظر کنم تو آئی به نظر

‌‌لاظاهر فی الوجود واللّه سواک

ای ذات تو ز اعراض صفات آمده پاک

کوتاه ز دامن تو دست ادراک

در هر چه نظر کنم توآیی به نظر

لا ظاهِرَ فی الوجودِ واللّهِ سِواک

ای ذات تو ز اعراض صفات آمده پاک

کوتاه ز دامن تو دست ادراک

یا رب چه شود اگر کنی بعد هلاک

آلایش من به آب رحمت همه پاک

تاجم بر تارک ار تو گیری دستم

خاکم بر سر ار تو برنداریم ز خاک