نارفته به شاه‌راهِ وصلت گامی

نایافته از حُسنِ جمالت کامی

ناگاه شنیدم ز فلک پیغامی

«کز خُمِ فراق نوش بادت جامی!»

نارفته به شاهراه وصلت گامی

نایافته از حسن و جمالت کامی

ناگاه شنیدم از فلک پیغامی

کز خُمّ زوال نوش بادت جامی

بی‌پا و سرانِ دشتِ خون‌آشامی

مُردند ز حَسْرَت و غَمِ ناکامی

مِحْنَت‌زدگانِ وادیِ شوقِ تو را

هِجْران کُشَد و اَجَل کِشَد بدنامی

ای تو به مجردی نرفته گامی

چه‌ات زهرهٔ آن بود که جویی کامی

تو درد فراق نیمه شب برده نه‌ای

در صحبت او کجا رسی تا خامی

نه سوختگی شناسم و نه خامی

در مذهب من چه کام و چه ناکامی

گویی که به صد کسم نگه میدارند

ورنه بپریدمی ز بیآرامی

چون حاصل کارماست بی فرجامی

تن در دادیم نیک در بدنامی

قصه چکنم؟ بسوختم زین خامی

نه کام دل و نه صبر بر ناکامی

بیهوده نهاده ایم برخود نامی

بی باده گرفته ایم بر کف جامی

بریاد کسی همی گذاریم ایام

کز ما نکند یاد بهر ایامی

آن میوه توی که نادرِ ایامی

بتوان خوردن هزار من در خامی

بر ما مپسند هجر و دشمن کامی

کاخر به تو باز گردد این بدنامی

ای آنکه تو خون عاشقان آشامی

فریاد ز عاشقی و بی‌آرامی

ای دوست منم اسیر دشمن کامی

آخر به تو باز گردد این بدنامی

ای ساقی جان که سرده ایامی

آرام دل خستهٔ بی‌آرامی

مستان تو امروز همه مخمورند

آخر به تو بازگردد این بدنامی

حاشا که نهم من از معما دامی

تا صید کنم ز نامجویی کامی

پختم هوسی بود ز چون من خامی

بر صفحه ایام بماند نامی

آنها که خرید عشقشان از خامی

پنهان ز نظر، کنند بی‌آرامی

من نالم و تهمت‌زده مرغ چمن است

من سوزم و پروانه کشد بدنامی

صبحست و همای فیض و گیتی دامی

صبحست و هوای شوق و گردون بامی

برخیز و به روزگار همرنگ برآی

با باده نابی و بلورین جامی

ای ساقی بادهٔ محبت جامی

وی قاصد غمزهٔ بتان پیغامی

تا کی هدف تیر تغافل باشیم

قهری، لطفی، تبسمی، دشنامی

آنم که ندارم به دو عالم کامی

نایافته جز به یک وجود آرامی

گر خلق جهان جمله چو من بودندی

لازم نشدی رسولی و پیغامی

نه سوختگی شناسم و نه خامی

در مذهب من چه کام چه ناکامی

گویی که به صد کسم نگه می‌دارند

ور نه بپریدمی ز بی آرامی

ای حسن ترا به هر مقامی نامی

وی از تو به هر دل شده‌ای پیغامی

کس نیست که نیست بهره ور از توولیک

اندر خور خود به جرعه‌ای یا جامی

ای ساقی بادهٔ محبت جامی

وی قاصد غمزهٔ بتان پیغامی

آنم که ندارم به دو عالم کامی

نایافته جز به یک وجود آرامی

نه سوختگی شناسم و نه خامی

در مذهب من چه کام چه ناکامی