این کهنه رباط را که عالم نام است

و‌آرامگه ابلقِ صبح و شام است

بزمی‌ست که واماندۀ صد جمشید است

قصری‌ست که تکیه‌گاه صد بهرام است

این کهنه رباط را که عالم نام است

آرامگَهِ اَبْلَقِ صبح و شام است،

بزمی است که واماندهٔ صد جمشید است،

گوری است که خوابگاهِ صد بهرام است!

در راه دلم ز عشق تو صد دام است

امید من سوخته دل بس خام است

آن را که تویی یار چه بی یار کسیست

وانرا که تویی دوست چه دشمن کام است

از شام سر زلف تو صبحم شام است

پختم هوس لب تو لیکن خام است

چشمت نظری نکرد در حال جهان

بیچاره به هرزه در جهان بدنام است

ما را ز جهان وصل نگاری کام است

وز کام جدا گشتنم از ناکام است

عشّاق تو در جهان بسی هست ولی

بیچاره جهان که در جهان بدنام است

عشق آمد و گوید رسولم نام است

در حسن به آسمان صدم پیغام است

حکم است که دل و دین فروشید به درد

وین سهل ترین جمله احکام است

این راهزنان که راهروشان نام است

درویشیشان خاص برای عام است

از بهر شکار خلق این طایفه را

هر پاره خرقه، چشمه‌ای از دام است

ایام بهار است نه می در جام است

نی سوخته ای هم نفس این خام است

کوتاهی طالع است یا بوده چنین

یا سختی اوقات در این ایام است

خوش حالت آن مرد که خیرانجام است

سهل است نکونام اگر بدنام است

یک یک رفتند گرم شد تا صحبت

این عالم بی وفا مگر حمام است

درپای دلم ز عشق تو صد دام است

امید من سوخته دل بس خام است

آنرا که تویی یار چه بی یار کس است

وان را که تویی دوست چه دشمن کام است

درپای دلم ز عشق تو صد دام است

امید من سوخته دل بس خام است

گاهی ز وصال تو، دلم آرام است

گاهی ز غمت سینه پر از آلام است

دیشب ز لبت بوسه مرا قسمت بود

امروز نصیبم ز لبت دشنام است