از صحبت همدمان این دور خلاف

گویم سخنی اگر نگیری به گزاف

چون شیشهٔ ساعت است پیوسته به هم

دلها همه پرغبار و درها همه صاف

در عشق تو شد موی زبانم به گزاف

کان موی میان ز غم دلم کرد معاف

بر هر سر موی من غمت راست مصاف

موئی شده‌ام به وصف تو موی شکاف

از دل سوی دلدار شکافست شکاف

وانکس که نداند این معافست معاف

هر روز در این حلقه مصافست مصاف

می‌پنداری که این گزافست گزاف

امروز طوافست طوافست طواف

دیوانه معافست معافست معاف

نی جنگ و مصافست و مصافست مصاف

وصل است و زفافست زفافست زفاف

با زنگی امشب چو شدستی به مصاف

از سینهٔ خود سینهٔ شب را بشکاف

در کعبهٔ عشاق طوافی چو کنی

دریاب که کعبه می‌کند با تو طواف

در فقر فقیر باش و در صفوت صاف

با فقر و صفا درآ تو در کار مصاف

گر خصم تو صد تیغ برآرد ز غلاف

چون هیچ نبیند نزند زخم گزاف

گویند مرا چند بخندی ز گزاف

کارت همه عشرتست و گفتت همه لاف

ای خصم چو عنکبوت صفرا میباف

سیمرغ طربناک شناسد سر قاف

مهمان تو نیست دو سه روز و گزاف

خوان تو گرفته است از قاف به قاف

گر فتنه شود کسی معافست معاف

بر شمع کند همیشه پروانه طواف

ای حکم ترا مطیع از قاف بقاف

وی جمله شهانرا سر کوی تو مطاف

با همچو توئی روا بود همچو منی

پیوسته دوان در طلب قدر کفاف

یاران چو کشند در بهاران می صاف

من گر چه ز زهد و توبه پیش آرم لاف

دارندم اگر ز می بدان هرزه معاف

در عالم یاری نبود از انصاف

برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف

کین رمز کسی نیابد الا دل صاف

آن نور که طوف کعبه را شوق دلست

گر با تو بود کند تو را کعبه طواف

آن ماه که در خوبی او نیست خلاف

ور مهر منیر خوانمش نیست گزاف

در خلوت خواب او فلک دانی چیست

چادر شب زرنگار بالای لحاف

ای باطن تو چو ظاهر آینه صاف

از قاف گرفته نور مهرت تا قاف

شد صبح جهانگیر مگر شمشیرش

با تیغ دعای تو برآمد ز غلاف

بر خصم ظفر همیشه در روز مصاف

یابم ز دل روشن و از سینه صاف

آنم که نیامدست و ناید هرگز

تیرم ز کمان برون و تیغم ز غلاف

چون عشق کشید تیغ هیجا ز غلاف

تسلیم فکند سر، که این گوی و مصاف

هرگز دلم از عشق نیامد به ستوه

سنگین نبود سایه سیمرغ به قاف

شهزاده محمد ای شه شیر مصاف

کز صارم تو گاو زمین دزدد ناف

بامردیت این عجب بود کافتاده است

در وعده تو چون زن خصم تو خلاف