شب هست و شراب هست و چاکر تنهاست

برخیز و بیا که این چنین شب، شب ماست

شب هست و شراب هست و چاکر تنهاست

برخیز و بیا که این چنین شب، شب ماست

چندانک نگاه می کنم از چپ و راست

می ترسم از آن دمی که آن دم نه سزاست

قول من و فعل من همه عین خطاست

یا رب تو بده که من نمی دانم خواست

در نقطهٔ خویشتن مرا مشکلهاست

همچون سر و پای دایره ناپیداست

آن به که ازین قاعده بیرون آییم

کاین کار به پرگار نمی آید راست

این مردمک دیده سحرگه برخاست

برخاست صَلای عاشقان از چپ و راست

گفتم که تیمم کنم از خاک درش

دل گفت که غسل کن کنار دریاست

دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست

از خاک درم دیدهٔ تو دور چراست

دل گفت که ای جان من آن زهره کراست

کز خاک در توتیا آرد خواست

اکنون که تو را امید آزادی خاست

مشغول شدن به دیگری سخت خطاست

دعوی فراغت کنی و مشغولی

انصاف بده فارغ و مشغول رواست؟!

می باید ساختن گرت برگ صفاست

با نیک و بد و خرد و بزرگ و کژ و راست

با آتش و آب و باد باید بودن

واندر حرکت چو گرد باید برخاست

با یار بگفتم به زبانی که مراست

کز آرزوی روی تو جانم برخاست

گفتا که قدم ز آرزو بیرون نه

کاین کار به آرزو نمی آید راست

می باید ساختن گرت برگ صفاست

با نیک و بد و خرد و بزرگ و کژ و راست

با آتش و آب و باد باید بودن

وندر حرکت چو گرد برباید خاست

عشق تو همه دینی و دنیاوی ماست

در عشق تو گر هیچ نداریم رواست

در عشق تو هر گدای سلطان باشد

سلطان که ندارد غم عشق تو گداست

در عشق تو هستی جهان حاصل ماست

اشکال جهان زقصّهٔ مشکل ماست

هردم که یقین............................

بی شک که د.......................است

بی عشق دوان است دلت از چپ و راست

تا عشق نباشد نشود کار تو راست

معشوق یکی است و عاشق او یکتاست

او را خواهی از همه برباید خاست

تا لعل لب تو روی خوبی آراست

با قد تو سرو از سر دعوی برخاست

از لعل تو گشت خاتم حُسن درست

وز قد تو گشت کار نیکویی راست

هر بازو را زور کمان تو کجاست

وین سخت کمان چه درخور بازوی ماست

از ما زر و زور و بازو البته مجوی

کانجا زر و زور و بازو ار هست تو راست

در میکده چون جمال معشوقهٔ ماست

باز آمدن از کعبه به بتخانه رواست

هر کعبه کزو بوی ندارد کنش است

با او همه بتخانه شده کعبهٔ ماست

ای آمدهٔ به وعده باز آمده راست

بر دیده نشین که جات بر دیدهٔ ماست

شکر تو به سالها کجا دانم گفت

عذر تو به عمرها کجا دانم خواست

ای ترک حصاری همه چیزت بنواست

الّا یک چیز کز تو آن عین خطاست

یک چشم تو مستور و دگر مست و خراب

مستوری و مستیت بهم ناید راست

یک روز شبی چو شمع برخواهم خاست

ورنیز زبانم ز کسان باید خواست

تا با تو کنم روشن و برگویم راست

چون آتش و آب سرگذشتی که مراست

ای دل اگرت بوصل دلدار هواست

مرگ خود و زندگیت ازو باید خواست

پروانه بوصل دست درگردن شمع

آنگاه آورد کز سر خود برخاست