اول همه نیستی است تا اول کار

و آخر همه نیستیست تا روز شمار

بر شش جهتم چو نیستی شد انباز

من چون ز میانه هستی آرم به کنار

ای اهل قبور! خاک گشتید و غبار

هر ذرّه ز هر ذرّه گرفتید فرار

این خود چه سرای است که تا روز شمار

بی خود شده‌اید و بیخبر از همه کار

گل خندان شد ز گریهٔ ابر بهار

با ما بنشین یک نفس ای سیم عذار

بندیش که چون بسر شود ما را کار

بسیار به خاک ما فرو گریی زار

روزی که ز خاک من برون آید خار

گلبرگ رخم چو خاک ره گردد خوار

بگری بگری بر سر خاک من زار

گو ای همه خاک گشته کو آن همه کار

صد بار کشیدم و به سرباری بار

خوارم کردی چه خیزد از خواری خوار

عشقت چو مرا کشت به صد زاری زار

آنگاه مرا چه سود از یاری یار

ای ابر هوای عشق تو بس خون بار

وی راه غم تو وادیی بس خونخوار

در راه تو از ابر تحیر شب و روز

باران دریغ و درد میبارد زار

شمع آمد و گفت:‌چون مرا نیست قرار

از پنبه نفس زنم چو حلاج از دار

در واقعهٔ خویش چو حلاجم من

آویخته و سوخته و کشتهٔ زار

پروانه به شمع گفت: میسوزم زار

شمعش گفتا که سوختن بادت کار

زان میسوزی که میپرستی آتش

آتش مپرست و کافری دست بدار

ای اهل قبور خاک گشتید و غبار

هر ذره زهر ذره گرفتید کنار

این خود چه سرابست که تاروز شمار

بیخود شده‌اید بیخبر از همه کار

با خار قناعت ار بسازی یکبار

در هر قدمی برویدت صد گلزار

با خارکشان نشین که اندر دوسه روز

صد برگ بساخت گل از یک پشته خار

افتاد مرا ز عشق کاری و چه کار

زد در دل من زمانه خاری و چه خار

بودی به گه رفتن دریا و قفار

در آب چو ماهی و به خاک اندر مار

افتاد مرا ز عشق کاری و چه کار

زد در دل من زمانه خاری و چه خار

بودی به گه رفتن دریا و قفار

در آب چو ماهی و به خاک اندر مار

چون بی رخ دلبر است ایام بهار

عیشم به چه دل باید و شادی به چه کار

در باغ بجای سبزه، گو میغ بر آ

از ابر بجای قطره گو سنگ ببار

گفتم که ز رخ پردهٔ عزّت بردار

بسیار کس‌اند منتظرِ آن دیدار

نیکو سخنی بگفت آن زیبایار

دیدار قدیم است برو دیده بیار

در بادیهٔ وصال آن شهره نگار

جانبازانند عاشقان رخ یار

مانندهٔ حلّاج انا الحق گویان

و از هر کنجی هزار سر بر سرِ دار

افتاد مرا با سر زلفین تو کار

عیبم مکن و به کار خویشم بگذار

اندر سر زلف تو دلی گم کردم

جویای دل خودم مرا با تو چکار

چون از سر جد پای نهادی در کار

سررشتهٔ خود به دست عشقش بسپار

می کوش به قدر جهد و دل خوش می دار

کاو چارهٔ کار تو بسازد ناچار

در کار آویز و گفت و گو را بگذار

کز گفت نشد هیچ کسی برخوردار

از گفت چه سود، کار می باید کرد

باری بکنی به که بگویی صد بار