ای غم نتوان گرفت هر دم یاری

چون شعله مباش گرم با هر خاری

جز بر سر قدسی مرو ای اختر عشق

حیف است این گل بر سر هر دیواری

گر شعر نگویم نه ز شعرم عاری

دارم سخنی گوش به من گر داری

فکرم بسیار و هر یکی سبقت‌جوی

بیکار چرا نمانم از پرکاری؟

از عالم اگر عمل نیاید باری

عبرت گیرند خلق ازو بسیاری

در سینه بی عمل، بود گوهر علم

چون آینه گرفته در دیواری

لیکن نه سری که غیر پا پنداری

تا آنک آری بدین سخن انکاری

آن پا و سر آن سر است و پاهان بشنو

‌‌گر دانش اسرار معما داری

دی آمدم و نیامد از من کاری

امروز ز من گرم نشد بازاری

فردا بروم بی خبر از اسراری

ناآمده به بودی ازین بسیاری

عالم بود ار نهر ز عبرت آری

نهری جاری به طورهای طاری

واندر همه طَوْرهای نهر جاری

سریست حقیقة الحقایق ساری

عادت کن از جهان سه خصلت را

ای خواجه وقت مستی و هشیاری

دانی که چیست آن، بشنو از من

رادی و راستی و کم آزاری

افتاده مرا با می و مستی کاری

ما را ز چه می‌کنی ملامت باری

ای کاش که هر حرام مستی دادی

تا من به جهان ندیدمی هشیاری

دی آمدم و نیامد از من کاری

امروز ز من گرم نشد بازاری

فردا بروم بی خبر از اسراری

ناآمده به بودی ازین بسیاری

عالم بود ار نهر ز عبرت آری

نهری جاری به طورهای طاری

واندر همه طَوْرهای نهر جاری

سریست حقیقة الحقایق ساری

ای دل تو اگر مست نه‌ای هشیاری

زان پیش که بگذرد جهان بگذاری

افتاده مرا با می و مستی کاری

ما را ز چه می‌کنی ملامت باری

غیر از نیکی ز نیک ناید کاری

کشنید ز بد به جز بدی کاری

تسلیم رضای تو شدم بی اکراه

در ساختن و سوختنم مختاری

گفتی مکن اینقدر صفائی زاری

باری چه رسیدت که چنین می باری

پائی به سرم سپار و دستی به دلم

تا برمنت از دیده شود خون جاری

از روی محبت و سر غم خواری

گوئی چه شدت که روز و شب می زاری

از سوز دلم چگونه گردی آگاه

تا دست خود از دور بر آتش داری

ای چشم دل خواب نئی بیداری

ای مغز سرم مست نئی هشیاری

سیری سری علامتی آثاری

فتحی کشفی قیامتی دیداری

پرسی از من که مست یا هشیاری

آری مستم باده پرستم آری

عمریست که مست و محو و حیران توام

من روی ترا سیر ندیدم باری

جز صلح و صفا نباشدم کرداری

با رد قبول کس ندارم کاری

آزار جهانی ار کشم آن خواهم

کز من نرسد به هیچ‌کس آزاری