گیتی و فلک به کشتن من یارند

زان بر من روز و شب همی غم بارند

نشگفت گرم ز دست می نگذارند

در معرکه دست تو مبارز دارند

بس دور که چرخ و اختران بگذراند

تا مرد وشی چو بوالحسن باز آرند

کو حیدر هاشمی و کو حاتم طی

تا ماتم مردمی و مردی دارند

تو خفته وعاشقان او بیدارند

تو غافل و ایشان همه در اسرارند

بیکاری تو چو همچنین خواهد بود

اما همه ذرّات جهان در کارند

آنها که مرا بنیک می پندارند

تخم سره را به جای بد می کارند

گر پرده ز روی کار من بردارند

در هیچ خرابه ای مرا نگذارند

اینجا اگر اندکند و گر بسیارند

هم از پی آنند که تخمی کارند

درویشی و میری و فقیری تخمی است

گر نیک بکارند نکو بردارند

بعضی به صفات حیدر کرار‌ند

بعضی دیگر ز زخم تو بیمار‌ند

عشقت گوید درست خواهم در راه

گویی تو که نی شکستگان بسیار‌ند

پیران خرابات غمت بسیارند

چون چشم تو هم خفته و هم بیدارند

بفرست شراب کاندلشدگان

نه مست حقیقتند و نی هشیارند

هر جا به جهان تخم وفا برکارند

آن تخم ز خرمنگه ما می‌آ رند

هرجا ز طرب ساز نی بردارند

آن شادی ماست آن خود پندارند

اشک و دل خونین شده با هم یارند

وز روزن دیده سر برون می آرند

یکدست شدند و دامنم می گیرند

واکنون دو سرند و یک گریبان دارند

وقتی دل دوستان به جنگ آزارند

چندانکه نه جای آشتی بگذارند

آنانکه ز شاخ بخت برخوردارند

پیوسته بعذر دوستان درکارند

سروی ز برای آن نشانند کسان

کز سایه آن تمتعی بردارند

ای گل که ترا چون من هزار افکارند

هر گوشه ز نرگس تو صد بیمارند

ریزند چو نرگس بته پای سگت

مستان تو شش تنگه که بر کف دارند

عشاق به غیر دوست، عاری دارند

از حسرت آرزوی او بیزارند

و آنان که کنند طاعت از بهر بهشت

عشاق نیند، بهر خود در کارند

آنان که بخوان رزق روزی خوارند

رمزیست که از خلال حاجب دارند

یعنی چیزیکه نیست روزی تو آن

گر در دهن تست برون می آرند