در بارگهت سگان ره را بار است

سگ را بار است و سنگ را دیدار است

چون سگ صفت سنگدل از رحمت تو

نومید نیم که سنگ و سگ را بار است

در بارگهت سگان ره را بار است

سگ را بار است و سنگ را دیدار است

چون سگ صفت سنگدل از رحمت تو

نومید نیم که سنگ و سگ را بار است

اکنون که گل سعادتت پربار است

دست تو ز جام می چرا بیکار است؟

مِی خور که زمانه دشمنی غدار است

دریافتن روز چنین دشوار است

گر کشته دست را دیت دینار است

مر کشته عشق را دیت دیدار است‌‌

خاقانی اگر خرد سر ترا یار است

سیلی مزن و مخور که ناخوش کار است

زیرا سر هر کز خرد افسردار است

بر گردنش از زه گریبان عار است

گر جان گویم عاشق آن دیدار است

ور دل گویم واله آن گفتار است

جان و دل من پر گهرِ اسرار است

لیکن چه کنم که بر زبان مسمار است

نه هر که میان ببندد از کفار است

یا هر زاهد زسبحه برخوردار است

چون دل به صفای حق نباشد روشن

در گردن شیخ طیلسان زنّار است

نزدیک کسی که عاقل و هشیار است

آزردن یک مور و مگس بسیار است

آزار کسی مخواه و بی بیم بزی

بی بیم بود کسی که بی آزار است

هر چند که عشق سخت نیکوکار است

این است خلل که طبع بدکردار است

گر شهوت را تو عشق خوانی غلطی

از شهوت تا به عشق ره بسیار است

در عشق اگرچه شور و شر بسیار است

بودن بی عشق رهروان را عار است

عشق است حیات عالم و عالمیان

وآن را که نه عشق می کشد مردار است

نزدیک کسی که عاقل و هشیار است

آزردن یک مور و مگس بسیار است

آزار کسی مخواه و بی بیم بزی

بی بیم زید کسی که بی آزار است

امشب شب من بسی ضعیف و زار است

امشب شب پرداختن اسرار است

اسرار دلم جمله خیال یار است

ای شب بگذر زود که ما را کار است

انصاف بده که عشق نیکوکار است

زانست خلل که طبع بدکردار است

تو شهوت خویش را لقب عشق نهی

از شهوت تا به عشق ره بسیار است

در باغ من ار سرو و اگر گلزار است

عکس قد و رخسارهٔ آن دلدار است

بالله به نامی که ترا اقرار است

امروز مرا اگر رگی هشیار است

سرسبز بود خاک که آبش یار است

خاصّه خاکی که ناطق و بیدار است

این خاک ز مشاطهٔ خود بی‌خبر است

خوش بی‌خبر است از آنکه زو هشیار است

شب رو که شبت راهبر اسرار است

زیرا که نهان ز دیدهٔ اغیار است

دل عشق‌آلود و دیده‌ها خواب‌آلود

تا صبح جمال یار ما را کار است

من کوهم و قال من صدای یار است

من نقشم و نقشبندم آن دلدار است

چون قفل که در بانگ درآمد ز کلید

می‌پنداری که گفت من گفتار است

یاری که غمش دوای هر بیمار است

او را یار است هرکه با او یار است

گویند مرا باش در کار مدام

من بی‌کارم ولیک او در کار است

از بس که ز دیو و دد مرا آزار است

وز بس که ز خلق بر وجودم بار است

این جان چو نوش بر دلم چون زهر است

وین عمر عزیز پیش چشمم خوار است

از اشک، رخم نمونهٔ گلزار است

چشمم ز غمت عقیق لؤلؤ بار است

این جان خراب، گنج هر اسرار است

ما را ز غمت فایده‌ها بسیار است