* می بر کفِ من نِهْ که دلم در تاب است،

وین عمرِ گریزپای چون سیماب است،

دریاب که، آتشِ جوانی آب است،

هُش دار، که بیداری دولت خواب است.

داغم به دل از دو گوهر نایاب است

کز وی جگرم کباب و دل در تاب است

می‌گویم اگر تاب شنیدن داری

فقدان شباب و فرقت احباب است

می بر کف من نه که دلم پر تاب است

وین عمر گریز پای چون سیماب است

بشتاب که آتش جوانی آب است

بر خیز که بیداری دولت خواب است

در ده پسرا می که چمن را تاب است

آن می که گل نشاط را مهتاب است

بشتاب که آتش جوانی آب است

بر خیز که بیداری دولت خواب است

هم زلف تو از برونِ دل در تاب است

هم خطِّ تو از چشمهٔ دل سیراب است

وان نرگسِ نیم مستِ شوریدهٔ تو

گر باده نخوردست چرا پرخواب است

حوری که به زعم او چو او نایاب است

زیباتر از آفتاب عالم تاب است

میگفت کسی چو غنچه دارم حق است

غنچه است ولیک غنچه سیراب است

دل از غم عشق گلرخان بی تاب است

آغشته به خون چو لاله ی سیراب است

هر جزوی ازان بود بر نوخطی

گویی دل من نسخه ی استکتاب است

آنکو بدلش بیم گنه کمیاب است

گر دعوی دل کند، یقین کذاب است

اندک گنهی خراب سازد دل را

در خانه آیینه نمی سیلاب است

داغم به دل از دو گوهر نایاب است

کز وی جگرم کباب و دل در تاب است

می گویم اگر تاب شنیدن داری

فقدان شباب و فرقت احباب است

بی روی توام ای مه نو خانه خراب

وز هجر توام صبر به دل نقش بر آب است

در خواب توان دیدنت و خواب نیاید

از بس که مرا دیده اقبال به خواب است

دوشم به نگاه تو دل از باده غنی بود

[...]