در دیده بجای خواب آبست مرا

زیرا که بدیدنت شتابست مرا

گویند بخسب تا بخوابش بینی

ای بی‌خردان چه جای خوابست مرا

فا ساختن و خوی خوش و صفراهیچ

تا عشق میان ما بماند بی‌پیچ

در میدان‌آ با سپر و ترکش باش

سر هیچ بخود مکش بما سر کش باش

گوخواه زمانه آب و خواه آتش باش

تو شاد بزی و در میانه خوش باش

گفتی کی منم ماه نشابور سرا

ای ماه نشابور نشابور ترا

آن تو ترا و آن مانیز ترا

با ما بنگویی کی خصومت ز چرا

من دانگی و نیم داشتم حبۀ کم

دو کوزه نبید خریده‌ام پارۀ کم

بر بربط مانه زیر ماندست و نه بم

تا کی گویی قلندری و غم و غم

از بهر بتی گبر شوی عارنبو

تا گبر نشی ترا بتی یارنبو

از بهر بتی گبر شوی عار نبو؟

تا گبر نشی ترا بتی یار نبو؟

جسمم همه اشک گشت و چشمم بگریست

در عشق تو بی‌جسم همی باید زیست

از من اثری نماند این عشق تو چیست

چون من همه معشوق شدم عاشق کیست

آری جانا دوش ببامت بودم

گفتی دزدست دز نَبُد من بودم

هر جا که روی دو گاوکارند و خری

خواهی تو برو بمرو خواهی بهری

مه روی بتا دوش ببامت بودم

گفتی دزد است دزد نبد من بودم

اشتربانرا سرد نباید گفتن

او را چو خوش است غریبی و شب رفتن

من گبر بدم کنون مسلمان گشتم

بد عهد بدم کنون بفرمان گشتم

آواز درآمد بنگر یارمنست

من خود دانم کرا غم کار منست

سیصد گل سرخ بررخ یار منست

خیزم بچنم که گل چدن کار منست

آنجا کی مرا باتو همی هست دیدار

آنجا روم و روی کنم در دیوار

چندین چه زنی نظاره گرد میدان

اینجا دم اژدهاست و زخم پیلان

تا هر که درآید بنهد او دل و جان

فارغ چه کند گرد سرای سلطان

آنرا کی کلاه سر بباید زد و برد

زانست که او بزرگ را دارد خرد

گر آنچ بگفتۀ بپایان نبری

گر شیر شوی ز دست ما جان نبری

مردان جهان فصد کنند خون آید

تو فصد کنی عشق تو بیرون آید.

گر خاک شدی خاک ترا خاک شدم

چون خاک ترا خاک شدم پاک شدم