چندان ناز است ز عشق تو در سر من

تا در غلطم که عاشقی تو بر من‌

یا خیمه زند وصال تو بر در من

یا در سر کار تو شود این سر من‌

هم در دل منی و هم راحت جان

هم فتنه برانگیزی و هم فتنه نشان.

آن را که چو تو نگار باشد در بر

گر بانگ قیامت آید او را چه خبر!

من آن توام تو آن من باش ز دل

بستاخی کن چرا نشینی تو خجل

من پای برون نهادم اکنون ز میان

جان داند با تو و تو دانی با جان‌

در کوی تو گر کشته شوم باکی نیست

کو دامن عشقی که برو چاکی نیست؟

یک عاشق آزاده نه بینی بجهان

کز باد بلا بر سر او خاکی نیست

زان گونه شرابها که او پنهان داد

یک ذره بصد هزار جان نتوان داد.

ای ماه برآمدی و تابان گشتی

گرد فلک خویش خرامان گشتی!

چون دانستی برابر جان گشتی

ناگاه فرو شدی و پنهان گشتی!

ما را ز جهانیان شماری دگر است

در سر بجز از باده خماری دگر است!

گفتم چو دلم با تو قرین خواهد بود

مستوجب شکر و آفرین خواهد بود

باللّه که گمان نبردم ای جان و جهان

که امید مرا فذلک این خواهد بود

دل کیست که گوهری فشاند بی‌تو

یا تن که بود که ملک راند بی‌تو

و اللَّه که خرد راه نداند بی‌تو

جان زهره ندارد که بماند بی‌تو

ای شاخ امید وصل عاشق ببرآ

ای ماه زبرج بیوفایی بدرآ

ای صبح وصال دوست یک روز برآ

ای تیره شب فراق یک ره بسرآ

تا با تو تویی ترا به خود ره ندهند

چون بی‌تو شدی زدیده بیرون ننهند.

یا حیاة الروح مالی

لیس لی علم بحالی

تلک روحی منک ملأی

و سوادی عنک خالی

خالی نه‌ای از من و نبینم رویت

[...]

ای دوست بجملگی ترا گشتم من

حقا که درین سخن نه زرق است و نه فن‌

گر تو زخودی خود برون جستی پاک

شاید صنما بجای تو هستم من‌