هر چیز که هست، آن چنان می باید

ابروی تو گر راست بدی، کج بودی

ای عاشق و زاهد از تو در ناله و آه

نزدیک تو و دور ترا حال تباه

کس نیست که از تو جان تواند بردن

آن را به تغافل کشی این را به نگاه

ای برده به چین زلف تاب دل من

وی کشته به سحر غمزه خواب دل من

در خواب مده رهم به خاطر که مباد

بیدار شوی زاضطراب دل من

از بخت بد است بی سرانجامی من

و از سستی طالع است ناکامی من

هر چند به حال خویشتن می نگرم

جمع آمده اسباب پریشانی من

فصاد به قصد آن که بردارد خون

[...]

آن چه پیش تو غیر از آن ره نیست

غایت فهم توست، الله نیست

گفتم همه ملک حسن سرمایه توست

خورشید فلک چو ذره در سایه ی توست

گفتا غلطی، زمانشان نتوان یافت

[...]

ای دل طلب علوم در مدرسه چند

تحصیل اصول و حکمت و هندسه چند؟

هر فکر به جز ذکر خدا وسوسه است

شرمی زخدا بدار این وسوسه چند؟

ای چرخ که با مردم نادان یاری

پیوسته بر اهل فضل غم می باری

هر لحظه ز تو بردل من بار غم است

گویا که از اهل دانشم پنداری

منمای بدین خلق مجازی خود را

مشهور مکن به نکته سازی خود را

خود میدانی که اهل مجلس کوراند

ای شمع چه هرزه میگذاری خود را؟

با مردم چشم خود خطابت باید

[...]

رندان گاهی ملک جهان می بازند

گاهی به نگاهی دل و جان می بازند

این طور قماردانه چند ست و نه چون

هر طور برآید آن چنان می بازند

زاهد نکند گنه که قهاری تو

ما غرق گناهیم که غفاری تو

او قهارت خواند و ما غفارت

آیا به کدام نام خوش داری تو؟

جبری است که اختیار می زاید از او

ور عکس کنی قضیه ی شاید از او

چه جبر و چه اختیار، مختار یکی است

لیکن هر دو اختیار می آید از او

آباد خرابات زمی خوردن ماست

خون دو هزار توبه در گردن ماست

گر من نکنم گناه، رحمت که کند

آرایش رحمت از گنه کردن ماست

تو مگو ما را بدان شه بار نیست

[...]

ما با می و مستی سر تقوی داریم

دنیا طلبیم و میل عقبی داریم

کی دینی و دین هر دو بهم جمع شوند

این است که ما نه دین نه دنیا داریم