از چشم تو صد زخم درشتست مرا

چون زلف توزان خمیده پشتست مرا

چشمت را گو نهفته دار آن سرخی

تا کس بنداندی که کشتست مرا

دل بنهادم هر غم و تیماری را

نتوان بگذاشت چونتو دلداری را

ور آرزوی چشم تو خون دل ماست

چون رد کنم آرزوی بیماری را

هر چند ز بهر چون تو جانانی را

در عشق تو کم گرفته ام جانی را

لیکن تو روا مدار بی فایدتی

خون ریختن چو من مسلمانی را

یاری که دل منست مسکن او را

هر لحظه بهانه ایست با من او را

زانجا که جمال اوی و بدخوئی اوست

نی دوست توانخواند و نه دشمن او را

ایدوست چنین مکن فرامشت مرا

یکباره مینداز پس پشت مرا

ورقصد تو کشتنست و مقصد اینست

آسان تر ازین همی توان کشت مرا

روئیست چو ماه عنبرآمیز او را

زلفیست چو مار فتنه انگیز او را

شیرین سخنانیست دل آویز او را

یارب تو ز چشم بد بپرهیز او را

ای عشق چه دردی تو که درمانت نیست

ای جان به چه زنده‌ای که جانانت نیست

ای صبح نه وصلی تو که پیدا نشوی

ای شب نه غم منی که پایانت نیست

یکباره ز ما فلک فراغت دادت

یکباره فراموش شدیم از یادت

با کم ز منی رای وصال افتادت

گفتی که با ازتست مبارک بادت

ای کشته چو من هزار در پای غمت

وی غرقه چو من بسی بدریای غمت

ویران مکن این دیده و دل ز آتش و آب

کان جای خیال تست وین جای غمت

بس رنگ که نقاش ازل میآمیخت

تا بر زبر چشم تو خالی انگیخت

گوئی که دل سوخته ام فرصت یافت

وز زلف تو در حمایت چشم گریخت

در راه دلم ز عشق تو صد دامست

امید من سوخته دل بس خامست

آنرا که توئی یارچه بی یار کسیست

وانرا که توئی دوست چه دشمن کامست

سوز دل من ز بهر بار غم تست

اشگ چشمم بهر نثار غم تست

این جان که زدست او بجان آمده ام

زان میدارم که یادگار غم تست

ای دیده دل ریش جگر خورده تست

وین جان بجان آمده آزرده تست

این قصه درد من ز دشمن باری

پوشیده همی دار که هم کرده تست

با دلبر خود بکام دل گشتم جفت

بر شاخ طرب گل مرادم بشکفت

دی آمد و لطف کرد و بنواخت مرا

میگفت چنین کنم چنان کرد که گفت

گر شرم همی از آن و این باید داشت

پس عیب کسان زیر زمین باید داشت

ور آینه وار نیک و بد بنمائی

چون آینه روی آهنین باید داشت

دلبر که ز من روی بعمدا بنهفت

میگوید دوش چشم من بیتو نخفت

من بنده آنم که چنان خواهد کرد

من چاکر آنم که چنین داند گفت

هر چند که شد گرمی بازار تو سست

هرگز نشدم بمهر در کار تو سست

این کین تو چون سرین سیمین تو سخت

وی عهد تو همچو بند شلوار تو سست

دل قصد وصال دلکشی کرد و برفت

خود را بفدای مهوشی کرد و برفت

چون نوبت روز ناخوشی پیش آمد

جانم زمیانه شبخوشی کرد و برفت

باسبلت سبز یارب آن لب چه لبست

یاقوت شکر طعم زمرد سلبست

بر روی منست چشمه آب روان

گرد لب او سبزه دمید این عجبست

لعل تو ازان زمرد آورد نبات

تا باید از افعی دو زلف تو نجات

برگرد لب تو سبلت سبز تو هست

چون جامه خضر بر لب آب حیات