وامش مده آن که بی نماز است

گرچه دهنش ز فاقه باز است

کاو فرض خدا نمی‌گزارد

از قرض تو نیز غم ندارد

سرهنگ لطیف خوی دل دار

بهتر ز فقیه مردم آزار

دونان نخورند و گوش دارند

گویند امید به که خورده

روزی بینی به کام دشمن

زر مانده و خاکسار مرده

این ره نه به پای هر گدایی‌ست

در دست و زبان ما ثنایی‌ست

نی من کی‌ام و ثنا کدام است

لا اُحصی انبیا تمام است

*

ز احوال برادرم به تحقیق

دانم که تو را خبر نباشد

خرمای به طرح می‌دهندش

بخت بد از این بتر نباشد

اطفال برند و برگشان نیست

[...]

دیدم گلِ تازه چند دسته

بر گنبدی از گیاه رُسته

گفتم: چه بود گیاهِ ناچیز

تا در صفِ گل نشیند او نیز؟

بگریست گیاه و گفت: خاموش

[...]

او در من و من در او فتاده

خلق از پی ما دوان و خندان

انگشت تعجّب جهانی

از گفت و شنیدِ ما به دندان

تا دل ندهی به خوب‌رویان

کز غصّه تلف شوی ّ و رنجه

‌آخر لغت این قدر ندانی

‌کَالرّاحَةُ اندرون پنجه؟

می‌رفت و هزار دیده با او

همچون شکری لبی و پوزی

‌باز آمد و عارضش دمیده

‌مانند شبی به روی روزی

‌چندان که نشاط کرد و بازی

[...]

ای فتنهٔ دلبران یغما

وی طَیرهٔ لعبتان چینی

‌خوبان جهان درخت بیدند

‌تو سرو روان راستینی

‌بر پشت زمین مقابلت نیست

[...]

گر بر سر بوق من نشینی

دروازهٔ کازرون ببینی

ای مرد خرد مباش زنهار

چندین ز پی جَماع رنجه

‌آخر لغت این قدر ندانی

‌کالرّاحة اندرون پنجه؟

ای دوست اگر رازی و گر شیرازی

[...]