گر روم گزید جان اگر زنگ

آخر نه به روی آن پری بود

گر یاوه شد او ز شاهراهی

آخر نه به روی آن پری بود

چون سرو ز بادها خمیدن

آخر نه به روی آن پری بود

گر سهو فتاد سامری را

آخر نه به روی آن پری بود

گر حالم وگر محالم ای جان

آخر نه به روی آن پری بود

ور هم به خسوف درفتادیم

آخر نه به روی آن پری بود

ور دست و ترنج را بخستیم

آخر نه به روی آن پری بود

گر داد فضولیی نشانی

آخر نه به روی آن پری بود

گر لاف زدیم ما ز وصلش

آخر نه به روی آن پری بود

ور مست شد این دل و نشان گفت

آخر نه به روی آن پری بود

سلطان باید که خیر درویش

خواهد، نه مراد خاطر خویش

تا او به مراد خود شتابد

درویش مراد خود بیابد

دیر آمدى، اى نگار سرمست

زودت ندهیم دامن از دست

معشوقه که دیر دیر بینند

آخر، کم از آنکه سیر بینند؟

وامش مده آن که بی نماز است

گرچه دهنش ز فاقه باز است

کاو فرض خدا نمی‌گزارد

از قرض تو نیز غم ندارد

دیگر نرود به هیچ مطلوب

خاطر که گرفت با تو پیوند

عشق آمد و چشم عقل بر دوخت

شوق آمد و بیخ صبر برکند

در هیچ زمانه‌ای نزادست

مادر به جمال چون تو فرزند

این جور که می‌بریم تا کی

وین صبر که می‌کنیم تا چند؟

افتادم و مصلحت چنین بود

بی‌بند نگیرد آدمی پند

من نیستم ار کسی دگر هست

از دوست به یاد دوست خرسند

بادست به گوش من ملامت

واندوه فراق کوه الوند