گر بنگری آنچنانکه رایست

این مرگ نه مرگ، نقل جایست

از خورد گهی به خوابگاهی

وز خوابگهی به بزم شاهی

جائی که بزرگ بایدت بود

فرزندی کس نداردت سود

چون شیر به خود سپه شکن باش

فرزند خصال خویشتن باش

از خواب و خورش ثمر نیابی

کاین در همه گاو خر بیابی

بالای فلک ولایت اوست

هستی همه در حمایت اوست

این خانه که خانه وبال است

پیداست که وقف چند سال است

انگار که هفت سبع خواندی

یا هفت هزار سال ماندی

آخر نه اسیر بایدت گشت

[...]

از بندگی زمانه آزاد

غم، شاد به او و او به غم شاد

جز در غم تو قدم ندارند

غمخوار توآند و غم ندارند

زالایش نفس باز رسته

[...]

در نومیدی بسی امید است

پایان شب سیه سفید است

هر نیک و بدی که در شمار است

چون در نگری صلاح کار است