با لاف عقل، بازی دنیا چه خورده‌ای؟

از هیچ و پوچ این همه بر خود سپرده‌ای

خوش آیدت حلاوت عیش جهان به کام

حق هست با تو، زهر تأسف نخورده‌ای!

از باد یاد مرگ نلرزی چو برگ بید

[...]

بر سر ز ابر چتر و، بگلگون گل سوار

خوش میرسد بکوکبه سلطان نوبهار

از هر طرف جبینت گل میکشد نمو

دارد از آن بدست، گل افسار شاخسار

هر سو بدور باشد غم از رهگذر او

[...]

دی رفت و، شد ز بند یخ آزاد روزگار

آمد برون ز شیشه پریزاد نوبهار

از خرده زد بجبهه زرک نو عروس گل

از برگ، هر نهال شد ابروی وسمه دار

برهم فتاده غنچه گل های آتشی

[...]

دل، خانه ایست، یاد خدا کدخدای او

سرد از محبت همه گشتن هوای او

سقفش شکستگی و، زمینش فتادگی

از چار موج حادثه دیوارهای او

طرحش، بهم برآمدگی؛ نقش، سادگی؛

[...]

ای خواجه بخیل، که هرگز ندیده است

از شدت فشار گفت سیم و زر فرج

موران خرجها نتوانند دخل کرد

در خرمن زری که شود از کف تودج

وعد و وعید جنت و نارت، بحج نبرد

[...]

منت خدای را که ز اقبال شاه ما

شاهنشهی که چرخ نهد روی بر درش

هرکس ز روی صدق سربندگی مدام

برخاک در گهش ننهد، خاک بر سرش

آیینه جمال ظفر، آب تیغ اوست

[...]

آن گوهر گرامی جانی، ز درج غیب

بعد از پدر چو شد متولد بصد شرف

تاریخ مولدش خرد اندیشه کرد و گفت:

«آن گوهر یگانه، یتیم آمد از صدف »

نبود بری بغیر کدورت شتاب را

استادگی است صیقل آیینه آب را

حاصل ندامت است غرور و شتاب را

دست تأسف است گزک، این شراب را

چربد به زور سختی، زور ملایمت

از قفل بند و بست بود بیش موم را

تو چشم روزگاری و، از هر کناره‌ای

مژگان‌صفت به گرد تو حیران نگاه‌ها

در پیریت بدیده غباری که کرده جا

نبود غبار، دیده دل راست توتیا!

پیرانه نیست طور تو، ای شیخ کرده‌ای

ریشی همین سفید در این کهنه آسیا

جانسوزتر کند گل رخسار را حجاب

سوزنده تر بود ز پس شیشه آفتاب

دور از تو توشه سفرم درد و محنت است

در دیده ام سواد وطن شام غربت است

گفتار نرم، آب رخ آدمیت است

روی گشاده آینه حسن سیرت است!

بهر وفای وعده، قیامت چه حاجت است؟

هر روز کز درم تو درآیی قیامت است!

تندی، حریف خوی ملایم نمی شود

در جنگ آب و آتش بنگر ظفر کراست؟!

امروز بیتو خاطر صحبت مشوش است

موج می از فراق تو نعلی در آتش است

لبریز ساغرت زمی ناب گشته است؟

یا آتشی ز تاب رخت آب گشته است؟!