این سیل متفق بکند روزی این درخت

وین باد مختلف بکشد روزی این چراغ

چند استخوان که هاون دوران روزگار

خوردش چنان بکوفت که مغزش غبار کرد

عشق است هر چه هست بگفتیم و گفته اند

عشقت به وصل دوست رساند به ضرب دست

ما عندلیب گلشن قدسیم و باغ ما

ایمن بود ز باد خزان و هوای دی

کاین مطرب از کجاست که برگفت نام دوست

تا جان و جامه بذل کنم بر پیام دوست

دل زنده می شود به امید وفای یار

جان رقص می کند ز سماع کلام دوست

خیاط روزگار بر أندام هیچ کس

پیراهنی ندوخت که آخر قبا نکرد

دل را اگر ز درد به جان آورد کسی

بهتر که درد دل به زبان آورد کسی