تا یافت جان من خبر از مُلک نیم شب

صد مُلک نیمروز به مویی نمی‌خرم

عریان، ملک بخشم، گویی که خامه‌ام

خاموش نکته گویم و گویی که دفترم

دنیا چو جیفه، طالب آن سگ شمرده‌اند

لیکن من این گروه به سگ نیز نشمرم

از آفتاب همت من مهر ذره نیست

گر ذره‌ای بدانمش از ذره کمترم

از خسروان روی زمین ننگ آیدم

تا من گدای حضرت ساقی کوثرم

ممکن زتنگنای عدم ناکشیده رخت

واجب به جلوه گاه عدم نانهاده گام

در حیرتم که این همه نقش غریب چیست

بر لوح صورت آمده مشهود خاص و عام

پیوسته شد چو شبنم جانم به آفتاب

شاید که آن زمان ز اناالشمس دم زنم

آری چو آفتاب بیفتد در آینه

گوید هر آینه که همه مهرِ روشنم

گو: بد کنند در حق ما خلق زانکه ما

با کس نه داوری و مکافات می‌کنیم

در عشق او دلی است ز خود بی خبر مرا

وز هرچه زین گذشت خبر نیست دیگرم

آبی بر آتشِ دل ما هیچ کس نزد

چندان که پیش محرم و بیگانه سوختیم

خورشیدِ آسمانِ ظهورم عجب مدار

ذرات کاینات اگر گشته مظهرم

ارواح قدس چیست نمودار معنیم

اشباح انس چیست نمودارِ پیکرم

بحر محیط رشحه‌ای از فیض فایضم

خلقِ کریم شمه‌ای از لطف گوهرم

از عرش تا به فرش همه ذرّه‌ای بود

در پیشِ آفتاب ضمیر منوّرم

روشن شود ز روشنی ذاتِ من جهان

گر پردهٔ صفات خود از هم فرو درم

آبی که زنده گشت ازو خضر، جاودان

آن آب چیست قطره‌ای از حوضِ کوثرم

آن دم کزو مسیح همی مرده زنده کرد

یک نفخه بود از نفسِ روح پرورم

بحرِ ظهور و بحرِ بطون قدم به هم

در من ببین که مجمع بحرین اکبرم