تا یک دلت قبول کند قرب حق مجو

سرمایهٔ قبول در انکار عالمی است

اندر پی طبیب چه می‌گردی ای مریض

دردِ تو هم طبیب تو و هم دوایِ تست

آگه ز خویش بگذر و سرگشته می‌گریز

در بی خودی که راهنمای خدای تست

بویی ز زلف او دل دیوانه‌ام شنود

در سینه بعد ازین نتوانش نگاه داشت

سر تا به پای شمع به بزم تو سوختند

نام منش مگر به غلط بر زبان گذشت

ترسم که نگذری ز من ای پیر می فروش

با آنکه توبه از می‌ام اندر گمان گذشت

روی ترا که آینهٔ پاک حق نماست

هر کو نظر نکرد ز اهل نظر نگشت

گر با درون شاه و اگر با دل گدا

در هرچه باز جستم و جویم هوای تست

زاهد که عیب برهمنان گفت پیر ما

با او مگر چه گفت که با برهمن نگفت

خوشدل ز نعمت دو جهان برفشاند دست

یک باره هر که بر در پیر مغان گذشت

طفلان شهر بی خبرند از جنون ما

یا این جنون هنوز سزاوار سنگ نیست

رخ از بلا متاب که مقصود انبیا

جز در میان آتش و کام نهنگ نیست

سودای زاهدان همه شوق بهشت و حور

غوغای عارفان همه ذوق لقای تست

تن خسته، دل شکسته، نظربسته، لب خموش

ای عشق کار ما همه بر مدعای تست

تا با خودی چه لاف ز طاعت زنی نشاط

جرم این وجود تست و بجز وی گناه نیست

آسوده بیدلی که به کویت کند مقام

آسوده‌تر دلی که در آنجا مقام تست

با دیده کس فروغ تو بیند زهی دروغ

که این نور دیده نیز فروغی ز روی تست

ذات است کز مجالی اوصاف رونماست

یک ذات پاک وصاف، کدر این همه صفات

یک قطره از محیط جلال تو ماسوا

یک ذره ز آفتاب جمال تو کاینات

ای نادری تو ممکن و اسرار واجب است

بیرون ز حد وسعت ادراک ممکنات