پایه آن تاج بود بس بلند

کنگر آن را کمر آمد کمند

روی غرض چون نبود نورمند

زود ازین آینه دلپسند

چند کشیدن ز دو بینان گزند

دیده دل جامی از اینان ببند

خاست ازان انجمن پر گزند

کرد توجه سوی قصر بند

هر نفس آمد گهری ارجمند

قیمت آن بیشتر از چون و چند

نظم کلامش نه بغایت بلند

تا نشود هر کس ازان بهره مند