گفت که آن سرخ شدای ذوالکرم

روز دگر رنجه بفرما قدم

عاقبت این رنگ بر‌ام د زخم

گفت برادر قد کت گشتم گم

نسخه نما پاره و بشکن قلم

تجریهٔ خود بهل از بیش و کم

در اثر بخشش و بذل نعم

خلق پرستند ورا چون صنم

از پی تفریح شدم صبحدم

در چمنی غیرت باغ ارم

گل ننهادی که نهد نیم دم

دیدهٔ خود بلبل شیدا بهم

دوده نمیسود به گوش و به دم

حمله نمیکرد به دیگ و به خم