دور جوانی بشد از دست من

آه و دریغ آن زمن دل فروز

قوت سرپنجه شیری گذشت

راضی ام اکنون به پنیری چو یوز

پیرزنی موی سیه کرده بود

گفتم ای مامک دیرینه روز

موی به تلبیس سیه کرده گیر

راست نخواهد شدن این پشت کوز

عود قماری که همی داد دود

غالیه می‌ساخت گل از دود عود

تا که به عزلت نشانند خیز

پیشتر از مرگ به عزلت گریز

ز آتش خورشید که شد میوه پز

بلبل و گنجشک شده میوه گز

همچو کمان پر خم و تیز از میان

پر، چو حواصل، زد و سو کرده باز

خواند زبان بره پهلوی بز

بر سر پولاد، که: منی ارز

صد نعم از هر نمطی دیگ پز

مردم از آن لب کزو انگشت مز

ز اهل تکلف نتوان یافت سود

تا نبود شعلهٔ هستی فروز

تیز کنند آتش خرمن فروش

دود بر آرند از این تیره روز

باغ شود کوه ز محصول نغز

کوه شود باغ ز اشجار سبز

گر که یجوز است و گر لایجور

بر نخورد بنده صغیرم هنوز