ز ابر سیه‌روی سمن‌بوی راد

گیتی گردید چو دارالقرار

فاختگان همبر بنشاستند

نای‌زنان بر سر شاخ چنار

نقش و تماثیل برانگیختند

از دل خاک و دو رخ کوهسار

بیدلکان جان و روان باختند

با ترکان چگل و قندهار

خوبتر از بوقلمون یافتیم

بوقلمونیها درنوبهار

باز به هر گوشه برافراشتیم

شاخ گل و نسترن آبدار

باد سحرگاهی اردیبهشت

کرد گل و گوهر بر ما نثار

بادهٔ خوشبوی مروق شده‌ست

پاکتر از آب و قویتر ز نار

باغ بتان را بنشاند همی

بر سمن و نسترن و لاله‌زار

وینهمه را زود نثاری کنم

پیش امیرالامرا بختیار

اندک اندک سر شاخ درخت

عالی گردد به میان مرغزار

از لطف و آن سخن چرب کرد

خلق جهان طالبش و دوستدار

صورت او و رخ زیبای او

هست چنان ماه دو پنج و چهار

خلق ندانم به سخن گفتنش

در همه گیتی ز صغار و کبار

بویا چون مشک زکی بینمش

گاه جوانمردی و گاه وقار

بختش هر روز همی‌آورد

قافلهٔ نعمت را بر قطار

تا زبر سرو کند گفتگوی

بلبل خوشگوی به آواز زار

درد رونده طرب آینده باد

ملکت او را به حق کردگار

روز خورست ای به دو رخ همچو خور

تافت خور از چرخ فلک باده خور

باده خور و نیز مرا باده ده

خوبی احوال زمانه نگر

عدل جهاندار ملک ارسلان

[...]

گر نکشی سر ز برم ای پسر

عمر برم با تو به شادی بسر

ور ببری پای خود از دام من

دست من و دامن تو ای پسر

بر سمن از مورچه داری نشان

[...]